ဖေယာင္းတုိင္

မေန႕က ကဗ်ာေရးဖို႕ႀကိဳးစားရင္း သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်သည္။ သည္ႏွစ္ အပူလြန္မယ္ေျပာခဲ့ေပမယ္ မုန္တိုင္းတစ္ခုေၾကာင့္ မိုးဦးေစာၿပီး အပူနည္းခဲ့သည္။ စံခ်ိန္တင္ မိုးေရခ်ိန္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေရေတြလႊမ္းခဲ့ေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျမင္ေတြ႕ဖတ္႐ွဳေနရသည္။ ရာသီဥတုမ်ား၏ အစိုးမရေသာ သေဘာကို သူဆင္ျခင္ေနမိသည္။ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားရင္း ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္မွ သူ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည္။
သူစာအုပ္ဆုိင္ကျပန္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ ပိုပိုစြန္းေနၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သူ႔သမီးေလးက မအိပ္ေသးဘဲ အိမ္ေရွ႕ထြက္ထုိင္ကာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ သမီးေလးကို ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္ပတ္ သူပတ္စီးေပးရသည္။ တျခားမိသားစု၀င္ေတြ တီဗီေရွ႕မွာ ကိုးရီးယားကား ထုိင္ေငးေနစဥ္ သူက သမီးေလးအတြက္ အခ်ိန္ေပးရသည္။ သမီးေလး မအိပ္မခ်င္း ပံုျပင္ေတြ ေျပာေပးရသည္။ သမီးေလးႀကိဳက္တတ္သည့္ သီခ်င္းကို ထပ္တလဲလဲ ဆုိၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ရသည္။ သမီးေလး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳ႕္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ သူစာေရးစားပြဲမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ စာေရးျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ စာမေရးျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ စာေရးစားပြဲကုိေတာ့ ညစဥ္မွန္မွန္ ထုိင္ျဖစ္သည္။ စာမေရးျဖစ္သည့္ ညေတြမာသူ စာေတြထုိင္ဖတ္သည္။ ေန႕ခင္းက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာခဲ့သည့္ ဟာသအတုိအထြာေလးမ်ားကို မွတ္စုစာအုပ္မွာ ျပန္ေရးထားသည္။ သူက လစဥ္ထုတ္ ဟာသမဂၢဇင္းေတြမွာ ဟာသ၀တၳဳတုိေတြ ပင္တုိင္ေရးေပးေနရသူဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ဟာသအတုိအထြာေလးမ်ားကုိ ဇာတ္အိမ္ဆင္ၿပီး ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ျပန္ေရးရသည္။ သူက ဟာသႏွင့္အလွမ္းေ၀းသူ ျဖစ္ေပမဲ့ သူ႕အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ဟာသဓါတ္ၾကြယ္၀လွသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဟာသဓါတ္ခံကုိ ၀တ္မွဳံကူးၿပီး သူ ဟာသစာေရးဆရာတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူူ႕ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရဖူးသည္။ သူ ကဗ်ာေတြကုိ ခ်စ္သည္။ ကဗ်ာဆရာေတြကုိလည္း ေလးစားသည္။ သူခ်စ္သည့္ ကဗ်ာဆရာေတြ ကမၻာေပၚမွာ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ သူ၏ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံသည့္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ‘ရပ္နားျခင္း´ျဖစ္သည္။ ‘ရပ္နားျခင္း´ကဗ်ာစာမူ မဂၢဇင္းမွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရၿပီးကတည္းက မဂၢဇင္းေတြကို သူကဗ်ာမပို႕ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ မဂၢဇင္းေတြ ကဗ်ာမပို႕ျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ေနတတ္သည္။ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေနရလွ်င္ သူ႕စိတ္အစဥ္မွ ေသာကျမဴမွဳန္ေတြ ကင္းစင္ေနတတ္၏။
သူေရးလက္စကဗ်ာကို တစ္ပုိင္းတစ္စျဖင့္ ရပ္နားလုိက္ရသည္။ သူလုိခ်င္သည့္ စကားလံုးတစ္လံုးကုိ ေခါင္းထဲမွ ႏိႈက္ထုတ္မရျဖစ္ေနသည္။ ကဗ်ာက ေ႐ွ႕ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ သူ႕အလုိလုိ ရပ္သြားသည္။ သူ႕စာေရးစာပြဲမွာ အဆံုးသတ္မရသည့္ ကဗ်ာေတြ တစ္ပုိင္းတစ္ ကဗ်ာေတြ ပ်ံ၀ဲေနသည္။ သူေခါင္းေတြ ပူသြားတာႏွင့္ စာေရးစားပြဲမွာ ဆက္မထုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။
တိုင္ကပ္နာရီက တစ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးေၾကာင္း သတိေပးေနသည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ဇနီးႏွင့္ သမီးငယ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူဂြမ္းကပ္ေစာင္ကုိ အေပၚဆြဲတင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ သူငယ္စဥ္က ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည့္ စာေတြေပေတြထဲမွ ဇနီး၀တၲရားငါးပါးကုိ သတိရၿပီး ၿပံဳးမိေသးသည္။ သူ႕ဇနီးကေတာ့ သူ႕အရင္ အိပ္ယာ၀င္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာမ်ားသည္။ ဇနီးသည္ခမ်ာလည္း ဆုိင္ကူရ၊ အိမ္ဗာဟီရကိစမ်ားအတြက္ သူမကုိ အျပစ္မေျပာသာ။
လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ သူ႕စာမူပါလာသည့္ ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ေတာ့ သူ႕ဇနီးသည္က သူ႕ကုိမ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ႐ွိေနတတ္သည္။ သူကလည္း မႏၱေလးက၀င္လာသည့္ စာအုပ္ထုပ္ကုိေဖာက္ၿပီး မဂၢဇင္းမာတိကာေတြကုိ အငမ္းမရ လွန္ေလွာ႐ွာသည္။ သူ႕စာမူေတြ႕လွ်င္ မ်က္လံုးမွ မဂၢဇင္းမွ မခြာေတာ့။ တစ္ျခားလုပ္ရမည့္ အလုပ္ကိစေတြကုိလည္း ေမ့သြားသည္။ ကုိယ္တုိင္ေရးခဲ့သည့္ စာမူျဖစ္ေပမဲ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးဘ၀မွာ ဘာေတြမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့ေလမဲဟု ျပန္စစ္သည္။ စာစီ အက်အေပါက္ အမွားေတြကုိ ရွာသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီဆရာ၏ သူ႕၀တၳဳတုိေလးအေပၚကေန သူ႕မ်က္လံုးေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မခြါျဖစ္။ အခ်ိန္သိပ္ၾကာသြားလွ်င္`အေခါက္ေခါက္အခါခါ တစ္ရာရွိပါၿပီ´ဟု ဇနီးသည္က သတိေပးတတ္သည္။
တစ္ေန႕ကေတာ့ ၀တၳဳတုိေတြပါသည့္ မဂၢဇင္းငါးအုပ္ကုိ သူအိမ္မွ သယ္ယူသြားၿပီး မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ထံ အေရာင္ေတြထည့္ခုိင္းသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုမွာ ေလးေရာင္ထည့္ထားသည့္ သူ႕၀တၳဳတုိေလးမ်ားကုိ သူ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္သည္။ ၀တၳဳတုိေလးမ်ားက အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားျဖင့္ ၾကြတက္ေနသည္။ ဇနီးသည္က စာအုပ္စာရင္းေတြလုပ္ရင္း သူ႕နားတုိးကပ္လာသည္။
`ရွင္ ရွင္၀တၳဳတုိေတြကို အဲသေလာက္ခ်စ္ေနရင္ ကၽြန္မကုိ ဘာလုိ႕ယူခဲ့လဲ။ အဲသည္ ၀တၳဳတုိေတြနဲ႕ပဲ ေနေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ရွင္အဲသည္ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ခုလုိခ်စ္မွန္းမသိလို႕ ရွင့္ကုိ ယူခဲ့မိတာ´

သူ ဇနီးသည္ကုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာသာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္ရသည္။ သူ သူ႕ဇနီးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလုိ႕ လပ္ထပ္ခဲ့တာ မွန္ေပမဲ့ သူ႕၀တၳဳတုိေလးမ်ားကုိလည္း သူျမတ္ႏိုးပါသည္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း ဇနီးသည္၏ စကားျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနသည္။
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဆာင့္၀င္ၿပီး ေထာပတ္ရြက္ေတြ တေျဗာေျဗာ အသံျမည္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ မုိးကသည္းသည္း မည္းမည္းအၿငိဳးတႀကီး ရြာခ်သည္။ မုိးျပင္းသံေတြ လႊမ္းၿခံဳရင္း သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္လုိက္ရ အိပ္ယာမွႏိုးေတာ့ လန္းဆန္းဖ်တ္လတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္ဓါတ္ေလး ကိန္းေအာင္းေန၏။ ဘုရားစင္ေရွ႕ သူ ၀ပ္ဆင္းလုိက္သည္။ သူသည္ ဗုဒဘာသာ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ ဘုရားကုိ ယံုၾကည္သည္။ တရားကုိ ယံုၾကည္သည္။ သံဃာကို ယံုၾကည္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုလုိ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေက်ေက်နပ္နပ္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ မထုိင္ျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြႏွင့္ သည္ဘုရားစင္ေလးကုိ မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္ ျဖစ္သည္။
ဘုရားစင္ႏွင့္ကပ္လွ်က္ ယွဥ္တြဲခ်ိတ္ထားသည့္ ပဋိစ သမုပါဒ္ စက္၀ုိင္းႀကီးကုိ သူေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ဘ၀၏ ျဖစ္တည္မွဳကုိသာမက ျဖစ္တည္မွဳ၏ လာရာအတိတ္ႏွင့္လားရာ အနာဂတ္ကုိပါ ရွင္းျပထားေသာ သံသရာစက္၀န္းျဖစ္သည္။ စက္၀န္းကုိ ေငးရင္း သူဘ၀ကို ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ ဘ၀ကုိ ဆင္ျခင္ရင္း ပရမတၱသစာ (A) ႏွင့္ သမုတိသစာ (R) တုိ႕ဆီ အေတြးကေရာက္သြားျပန္သည္။ ထုိခဏငယ္အတြင္းမွာပင္ အလုပ္ကိစေတြ ေခါင္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး စိတ္ေတြ ျပန္လည္ေနာက္က်ိသြားျပန္သည္။
သူ ဘုရားစင္ေရွ႕မွ ထသည္။ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္သည္။ သြား ကပ်ာကယာတုိက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ျမန္ျမန္စားသည္။ အိပ္ကေန ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းထြက္လုိက္၏။ မေန႕ညက F ဂ်ာနယ္ေတြ မႏၱေလးကေန ေရာက္လာရာမွာ ေရာက္မလာဘူး။ အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္ၿပီး ေအာင္ရတနာကားဂိတ္ ၀င္ေမးရမည္။ အအိပ္မက္သည့္ ကားဆရာႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေနျမင့္မွ လာခ်လွ်င္ ခက္မည္။ ညကားႏွင့္ ဂိတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြ ေရာက္မေနလွ်င္ မႏၱေလးဂိတ္မွဴး ဦးမ်ိဳးဆီ ဘယ္ကားနံပါတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးလုိက္သလဲ ဖုန္းဆက္ေမးရမည္။ သူ ဂိတ္ကုိ ၀င္ေမး၏။ ဂိတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြ ေရာက္မေနေတာ့ တစ္ဆက္တည္း `ရွိဳင္း´မွ ဦးၿပံဳးဆီ သြားၿပီး မႏၱေလးကို ဖုန္းဆက္သည္။
`ဂ်ာနယ္ထုပ္ေတြ တင္ထားတဲ့ ကား မေန႕ေန႕လည္က လူမျပည့္လုိ႕ မထြက္ႏုိင္ဘူး´
သူ သက္ျပင္းေမာကုိ ဟူးခနဲ မွဳထုတ္လုိက္သည္။ ဂိတ္မွဴးေတြမွာလည္း ဆုိင္ရာဆုိင္ရား ကားသမားေလးေတြ ရွိသည္။ လူႏိုင္ေတြရွိသည္။ ကုိယ့္ကား အလွည့္မက်ေသးလုိ႕ မထြက္ႏုိင္ေသးေပမဲ့ ပစည္းထုပ္၊ တန္ဆာထုပ္ေတြ အတင္းယူတင္ထားလုိက္တာမ်ိဳး ရွိသည္။ တျခားစာအုပ္ထုတ္ေတြမွာ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ျပ နာမရွိေပမဲ့ ဂ်ာနယ္က်ေတာ့ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီေတာင္ အတိမ္းအေစာင္းခံတာမဟုတ္။ အားကစားဂ်ာနယ္ဆုိလွ်င္ ပုိဆုိးေသးသည္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ကန္ၿပီးမွ ဂ်ာနယ္ထုပ္ေရာက္လာလွ်င္ ဂ်ာနယ္ပံုႀကီး ေငးၾကည့္ေနရံု၊ ဂ်ာနယ္အလုပ္သေဘာကုိ ကားသမားေတြ နားလည္စာနာလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု သူေတြးေနမိသည္။ ဂိတ္မွဴးကေတာ့ သူ႕အခက္အခဲေတြ ေျပာျပတုိင္း `ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်´ဟု ေခါင္းၿငိမ့္ေနတာက မ်ားသည္။
သူဆုိင္ျပန္လာၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္မွာေသာက္သည္။ အားကစားဂ်ာနယ္ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္ေတြက ဂ်ာနယ္ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ မေရာက္ေသးဘူးလားႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာေမးသည္။ သူက ဂ်ာနယ္မေရာက္ေသးေၾကာင္းႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြ အေရာက္ေနာက္က်ရေၾကာင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပေနရသည္။ ရွင္းျပရင္း ရွင္းျပရင္း တျဖည္းျဖည္း သူ႕ပါးစပ္ထဲမွ စကားလံုးေတြ ေလးလံလာသည္။ စကားလံုးေတြ သြက္သြက္လက္လက္ ထြက္က်လာဖုိ႕ အခက္အခဲျဖစ္လာသည္။
သည္ႏွစ္ ပရီးမီးယားလိဂ္ရာသီမွာ မန္ယူဗုိလ္စြဲဖုိ႕ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ခ်ယ္ဆီး၏ သံုးႏွစ္ဆက္တုိက္ ဖလားရဖုိ႕အေရးကို မန္ယူက ေျခဖ်က္လုိက္ႏိုင္သည္။ သူတုိ႕ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မန္ယူပရိသတ္ေတြကမ်ားသည္။ မန္ယူဂုိးသြင္းလုိက္တာနဲ႕ ေဘာလံုးပြဲရံု၏ အမုိးေတြ ပြင့္ထြက္သြားမတတ္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသည္။ မန္ယူရွဳံးသည့္ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ၿငိမ္က်သြားတတ္၏။ ခ်ယ္ဆီးမန္ေနဂ်ာ ေမာ္ရင္ဟုိကုယိ သူသေဘာက်ေပမဲ့ မန္ယူကုိေတာ့ ႏုိင္ေစခ်င္သည္။ မန္ယူႏိုင္သည့္ ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ သူ႕ဆုိင္က အားကစားဂ်ာနယ္ေတြ ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားတတ္သည္။ အဂၤလန္ကၽြန္းမွာ ရွိေနသည့္ မန္ယူႏွင့္ သူ႕စီးပြားေရးက တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက်ေနတတ္သည္။ ဘာမွမဆုိင္ဘူဟု ထင္ရေပမဲ့ မန္ယူႏိုင္မွ ျဖစ္မွာဟု သူေတြးေနျဖစ္သည္။
ခဏေနေတာ့ သူ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနသည့္ ေဘးသုိ႕ သိစိတ္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ဆုိေပမဲ့ အသက္သံုးဆယ္ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလးက ဗိုက္ကုိ ပုတ္ျပၿပီး အီၾကာေကြးတစ္ေခ်ာင္း လွမ္းေတာင္းသည္။ ခါတုိင္းေန႕ေတြမွာလည္း ေတာင္းတုိင္းေပးေနက်ဆုိေတာ့ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလး၏ မ်က္၀န္းေတြက ေသခ်ာရဲ၀ံ႕ေနသည္။
`ပိုက္ဆံမပါဘူး´
သူခပ္တင္းတင္း လက္ခါျပလုိက္သည္။ သိစိတ္ပံုမွန္ မဟုတ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ခဏငိုင္သြားသည္။ ၿပီးမွ `ခင္ဗ်ားဆုိင္ သည္ေလာက္ေရာက္ေကာင္း ေနတာဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာေျပာေနေသး။ So ဆုိ´
သူစိတ္တုိရအခက္၊ ရယ္ရအခက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေဘးနားစားပြဲကလူေတြ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္သြားသည္။ သူ အီၾကာေကြး တစ္ေခ်ာင္း ယူေပးလုိက္သည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလးက အီၾကာေကြးကုိင္ၿပီး စုိက္စုိက္ စုိက္စုိက္ ထြက္ခြာသြားသည္။ လမ္းခ်ိဳးအေကြ႕ ရပ္၊ ၾကည့္၊ သြား ဆုိင္းဘုတ္နားေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကုိ စံုရပ္သည္။ ေဘးဘယ္ညာ ၾကည့္သည္။ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ ရပ္တန္႕သြားသည္။ လမ္းပိတ္ဆုိ႕မွဳ ျဖစ္ၿပီ။ ဟြန္းသံေတြ တတီတီ ျမည္သြားသည္။ ေအာင္ရတနာဂိတ္မွဴး ဦးရဲက သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခြဲထုတ္ေပးလုိက္ရသည္။
သူလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ဆုိင္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ေတြကုိ ေနသားတက် ျပန္စီသည္။ ဂ်ာနယ္ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထပ္သည္။ ကြာစိခြံေတြ၊ ပလပ္စတစ္အိပ္ေတြကုိ လွဲထုတ္သည္။ နံရံေပၚမွ စာအုပ္ေတြကုိ ဖုန္သုတ္ေပးသည္။ နံရံကပ္စင္ေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ေလ်ာ့ေနလွ်င္ ေကာင္တာထဲမွ ယူထုတ္ၿပီး ျပန္ျဖည့္သည္။ ပရီးမီးယားလိဂ္ ပြဲစဥ္ေတြ ၿပီးသြားလွ်င္ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြ ေလ်ာ့ရမည္။ ျပည္တြင္းသတင္းဂ်ာနယ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ပုိမွာရမည္။
wtc ကို ေလယာဥ္ႏွင့္ ၀င္တုိက္တုန္းကေတာ့ သူ႕ဆုိင္မွာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေလး ေရာင္းလုိက္ရသည္။ အခုေတာ့ အုိစမာဘင္ဘာဒင္လည္း ၿငိမ္သက္သြားၿပီ။ ေျမာက္ကိုရီးယားက ဂ်ပုေလးကလည္း သိပ္မလွဳပ္ေတာ့။ အီရန္သမတ အာမက္ဒင္နီဂ်က္ကလည္း ၿငိမ္သြားျပန္ၿပီ။ ကမၻာ့အေရးကလည္း ခပ္ေအးေအးျဖစ္ေနၿပီ။
စာအုပ္ေတြစီၿပီး ဖုန္ခါရင္း ေဒါက္တာသိန္းလြင္၏ `ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး´စာအုပ္ကေလး ေငးျဖစ္သည္။ သည္စာအုပ္ကေလး သူ႕ဆုိင္ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ေစ်းႏႈန္းလည္း သိပ္ႀကီးျမင့္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာအုပ္ေလးက ေရာင္းမထြက္။ ဟာသ၊ ေဗဒင္ႏွင့္ တျခားယၾတာစာအုပ္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ သည္စာအုပ္ကေလးကေတာ့ သခင္ခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ လူေတြကလည္း ကုိယ္က်င့္တရားစာအုပ္ ဆုိတာႀကီးကုိ ၀ယ္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူးလား။ စိတ္မ်ား မ၀င္စားေတာ့ဘူးလား။ သူ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးလုပ္ရင္း စိတ္ေတြ လြင့္သြားသည္။
`ဟယ္လုိ … မဂၤလာပါ´
သူ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ ဆုိခေရးတီး ျဖစ္ေနသည္။ နာမည္အရင္းကေတာ့ ဆုိခေရးတီး မဟုတ္ပါဘူး။ စီပူးပါ။ မွဳတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္ေတြ မရိတ္ဘဲထားလွ်င္ ဆုိခေရးတီးႏွင့္ တူသျဖင့္ သူက စီပူးကုိ ဆုိခေရးတီးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ၿမိဳ႕ကေလး၏ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မျပည့္ေသာ မိတ္ေဆြစာရင္းတြင္ ဆုိခေရးတီးလည္း ပါသည္။ ဆုိခေရးတီးဆုိတာ ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ ဆုိသည့္အမ်ိဳးအစားထဲမွ ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏ သူေလ့လာေနသည့္ ဂီတအေၾကာင္းေတြ လာလာရင္ဖြင့္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူႀကိဳက္ေနသည့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းေတြလည္း လာလာေျပာတတ္သည္။ တယ္လီပသီနည္းႏွင့္ စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္လုိ႕ရေအာင္ သူႀကိဳးစားေနေၾကာင္း။ သူမ ေမတၱာေတြ ပို႕လႊတ္ေနသည့္ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါသည္။
`ကၽြန္ေတာ္ ဂီတကုိ ေလ့လာေနတာ ငါးႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ငါးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂီတရဲ႕ သဘာ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္စားမိခဲ့သည္။
ဆုိခေရးတီးက ခံစားခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
`ဂီတမွာ တုိင္ပင္ေတြ ပါတယ္။ ရုပ္၀တၳဳပစည္းေတြ အားလံုးဟာ တုိင္ပင္ေတြနဲ႕ ေရြ႕လ်ားေနၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ဂီတပဲေပါ့ဗ်ာ။ ရထားျမည္သံဟာလည္း ဂီတပဲ။ ဆုိင္ကယ္စက္သံဟာလည္း ဂီတပဲ။ အနည္းဆံုး ဟုိဘက္အခန္းက စက္ခ်ဳပ္ဆရာရဲ႕ တူထုသံဟာလည္း ဂီတပဲေပါ့။ ေဟာဟုိမွာ ဂီတလာေနၿပီ။
ဆုိခေရးတီးမ်က္လံုးေတြက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထံ ေရြ႕သြားၿပီျဖစ္သည္။ သည္ဂီတကေတာ့ ရင္ဖုိစရာေကာင္းသည္။ ဆုိခေရးတီး အၾကည့္ေတြက သူ႕ဆိပ္ကမ္းကုိ ျပန္ကပ္သည္။ ဆုိခေရးတီးက ႏႈတ္နည္းေနသည့္ သူ႕ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္၏။
`ခင္ဗ်ား သိပ္ေလးနက္ေနပါလား။ သိပ္ေလးနက္မေနနဲ႕။ ေဆးေတြဘာေတြ စားေနရမယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနပါ။ ဘ၀ဆုိတာ ဖေယာင္းတုိင္ တစ္တုိင္ပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ကုန္သြားလိမ့္မယ္။ အဲသလုိ ခပ္တည္တည္ႀကီး လုပ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကုိ ေဟာသလုိလုိ ထုိးေဖာက္ပစ္လုိက္မယ္။´
ဆုိခေရးတီးက `ငါလာၿပီ ေဟ့´ဆုိၿပီး ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ လုပ္ျပေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး ရယ္ေမာပစ္လုိက္သည္။ ဆုိခေရးတီးက ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း သားအႀကီးေကာင္ဆုိက္ေတြ ဖမ္းျပေနေသးသည္။ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ဟုိယမ္းသည္ယမ္းႏွင့္။
`မမႀကီး အိမ္ေရွ႕မသြားဘူးလား´ သူ အစေဖာ္ေပးလုိက္သည္။
`မမႀကီး သိပ္ရက္စက္တယ္ဗ်ာ သိလား။ ဟုိတစ္ေန႕က သူ႕အိမ္ေရွ႕သြားထုိင္တာ၊ ေမွာင္ရိပ္ခုိမွဳနဲ႕ ရဲစခန္းသြားတုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ ေၾကြသြားတယ္။´
ဆုိခေရးတီးက သူ႕ကို ခုိတစ္ေကာင္လုိ ၿငီးျပေနသည္။
`သြားစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားပဲ မမႀကီးအတြက္ဆုိ ဓူ၀ံၾကယ္ခူးေပးမယ္ေလး ဘာေလးနဲ႕။ ရဲစခန္းမွာ တစ္ညေလး အိပ္ရတာနဲ႕မ်ား´
´ခင္ဗ်ားတုိ႕ အဘုိးႀကီးေတြ သိပ္ခက္တာပဲ။ အဲဒါ လကၤာဗ်ာ။ အလကၤာ သိရဲ႕လား။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးေတြကုိ အလကၤာနဲ႕ ေၿခြရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ၾကမ္းေပမဲ့ အသည္းႏွလံုးက သိပ္ႏုတာ။
သူအလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္တာႏွင့္ ဆုိခေရးတီးက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ကမ္းမွခြာသြားသည္။
သူ ငွါးဆုိင္ေတြက ၀ယ္သြားသည့္ စာအုပ္စာရင္းေတြ လုပ္ေနစဥ္ မႏၱေလးက ဖုန္း၀င္လာသည္။ ဦးၿပံဳးလာေပးသည့္ ဖုန္းကုိယူၿပီး သူနားေထာင္လုိက္သည္။ တစ္ဖက္က ေျပာစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္မွ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ေတြ မုိးမြန္သြားသည္။
´ေငြလုိတယ္ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး အစ္မတုိ႕ ေငြလုိေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား´ သူ အဲသလုိေျပာေတာ့ သူ႕အစ္မ မသဇင္က ရယ္သည္။ ရွိတာေလး အခု စုလႊဲေပးလုိက္မယ္ ေျပာၿပီး သူ ဖုန္းခ်လုိက္သည္။
သူ စုထားသည့္ ပုိက္ဆံေတြ ယူၿပီး ပုဂၢလိကဘဏ္ႀကီး တစ္ခုဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ သိပ္မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္ေနသည္ သူ႕မွာ ေပးစရာ ေငြေၾကးေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူမေပ်ာ္မရႊင္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သူ အဆင္မေျပမွဳေတြကုိ ေဘာလံုးတစ္လံုးလုပ္ၿပီး ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ သူ႕အၾကည့္ေတြက ထီဆုိင္ႀကီးတစ္ခုဆိ ေရာက္သြားသည္။ ရည္ရြယ္မထားပါပဲ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက ထီဆုိင္ဆီ တုိးေ၀ွ႕သည္။ သူ ထီ ဆယ္ေစာင္တြဲတစ္တြဲ ျဖဳတ္ယူလုိက္သည္။ ေငြႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ တစ္လစာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၀ယ္ယူလိုက္သည္။ သူ႕လုိ အေျခခံ လူတန္းစားတစ္ေယာက္အတြက္ ကံတရားလုိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လုိသည္။ သိနး္ငါးရာဆုိတဲ့ ေငြေၾကးဟာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သိန္းငါးရာထီသာ ေပါက္ခဲ့လွ်င္ ေငြလုိေနတယ္ဟု ခဏခဏ ေျပာသည့္ သူ႕အစ္မ မသဇင္၏ပါးစပ္ကို သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ႏွင့္ ပိတ္ပစ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံမရွိဘဲ မဂၢဇင္း ထုတ္ခ်င္သည့္ မႏၱေလးမွ ကဗ်ာဆရာ ကုိဆံရွည္ကုိ သိန္းတစ္ရာေလာက္ ေပးပစ္လုိက္မည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ လူရာမ၀င္သည့္ သူ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ သည္ေငြေတြႏွင့္ လဲပစ္ရမွာေတာ့ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းသည္။
လမ္းမတန္းေပၚတြင္ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ အတင္းတုိးေ၀ွ႕ေန၏။ သည္လူေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ကံတရားေတြ၊ ျပ နာေတြ၊ ေသာကေတြႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနမွာပဲဟု သူေတြးသည္။ လူေတြ၏ အၿပံဳးမ်ားဟာ ၀တ္ေက်တန္းေက် ဆန္လာသည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႕စိတ္၏ ထင္ေယာင္ထင္မွားမွဳလားေတာ့ သူလည္း မေ၀ခြဲတတ္။ ေတာင္မင္း ေတာင္ဘက္မွ မိုးတိမ္မည္းမည္းမ်ား ေရႊ႕လာေနသည္။ ေလက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေ၀ွ႕သည္။ ေလအေ၀ွ႕မွာ မုိးတစ္ဖြဲ ႏွစ္ဖြဲ လြင့္လာသည္။ ေလအေ၀ွ႕မွာ အမွိဳက္တစ္စႏွစ္စ ပါသည္။
သူ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္အၿပီးမွာ ပုဂၢလိက ဘဏ္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္လုိက္တာႏွင့္ တံခါးက ပြင့္သြားသည္။
`မဂၤလာပါရွင့္၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ´ ဧည့္ႀကိဳ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က အၿပံဳးလဲ့လဲ့ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိသည္။ သူ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္မေလးက ခပ္တည္တည္ၾကည့္သည္။
`သိပ္မ်ားမ်ားစားစားႀကီး အကူအညီေတာင္းစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ညီမေလးတုိ႕ဘဏ္က အတုိးနည္းနည္းနဲ႕ ေငြက်ပ္ သိန္းငါးရာေလာက္ ေခ်းေပးဖုိ႕ပါ။´
ဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလး ႏႈတ္ဆြံ႕ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ အဓိပါယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ သူ႕ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထုိေကာင္မေလးကုိ ခ်န္ထားရစ္ၿပီး ေငြလႊဲေကာင္တာဆီ သူသြားသည္။ သူေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာခ်လုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲေပါ့ပါးသြားသည္။
ေငြလက္ခံသည့္ ေကာင္မေလးက ေစာေစာက ေပါလန္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေတာ့ ရႊန္းလဲ့ေနေပမ့ သူ႕က် ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားသည္။ ေငြပံုႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး သူ သိပ္ငယ္သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ သိန္းငါးရာ ထီသာေပါက္လွ်င္ က်န္သည့္ သိန္းႏွစ္ရာႏွင့္ သည္ေကာင္မေလးကို ပစ္ေပါက္ပစ္လုိက္မည္။ သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ သည္ေကာင္မေလး ရူးသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ ရုပ္ကခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးဆုိေတာ့ ရူးသြားလည္း ၾကည့္ေကာင္းမွာပဲဟု သူေတြးသည္။ သူေငြလက္ခံေျပစာေလးယူၿပီး ဘဏ္ထဲမွ တုိးထြက္လုိက္သည္။
အခုေတာ့လည္း ရာသီဥတုက သူမဟုတ္သလို မိုးတိမ္မည္းမည္းေတြ ကင္းစင္သြားၿပီး ေနေရာင္ေတြ ျဖာက်လာသည္။ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ခုိေတြ ေတာင္ပံတေျဖာင္းေျဖာင္း ရုိက္ခတ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုဖုိးေအာင္က ခုိေတြကုိ အစာေၾကြးသည္။
သူ ေငြလႊဲရာက ဆုိင္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ ကိုပိုင္သွ်င္မင္းႏွင့္ ကုိေက်ာ္ရွိန္းတုိ႕ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည့္ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြကုိ သည္းသည္းမည္းမည္း ရပ္ဖတ္ေနၾကသည္။ သည္ေန႕ည တစ္နာရီခြဲမွာ မန္ယူႏွင့္ခ်ယ္ဆီး FA Cup ဗုိလ္လုပြဲရွိသည္။
ပုိင္သွ်င္မင္းက သူတို႕ၿမိဳ႕ကေလး၏ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသားဆုိေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရုိက္ခဲ့ရတာေတာ့ မဟုတ္။ သူက ရုပ္ရွင္ကုိ အရမ္းခေရဇိျဖစ္တာႏွင့္ နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ငွါးၿပီး ေပတစ္ရာေလာက္ ရုိက္ၾကည့္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မိဘေတြလည္း မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာခဲ့တာဆုိေတာ့ သူ႕မွာ ရူးသြပ္ခြင့္ေတြ ရွိေနသည္။ ပိုင္သွ်င္မင္းရုပ္ကလည္း မင္းသားဂုိက္ပါသည္ ေျပာရမည္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ မဟာနဖူးဆုိတာ အက်ယ္ႀကီး။ ဒုိင္ဗင္တင္လွက ေဟာသလို ဒုိင္ဗင္ထုိးတာဆုိၿပီး သူ႕ဆုိင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ဒုိင္ဗင္ေတြ ထုိးျပေနတတ္သည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ ျမတ္ေလးအေၾကာင္း ပါသည္။ စိတ္လုိလက္ရရွိလွ်င္ မင္းသားေက်ာ္ေဆြလုိ သရုပ္ေဆာင္ျပတတ္ေသးသည္။
ပိုင္သွ်င္မင္းအိမ္တြင္ `ေလေပၚမွ ဓါတ္ပံုမ်ား´ဆုိၿပီး ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္တစ္ခု ရွိသည္။ လာသည့္လူတုိင္းကုိ ထုိအယ္လ္ဘမ္ႀကီး ဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္သည္။ ဓါတ္ပံုအားလံုး ေလထဲမွာ ရုိက္ထားေသာ ပံုေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္ပူစာေပၚမွ ခုန္ခ်ၿပီး ေလထဲမွာ ရုိက္ထားသည့္ပံု။ ကမ္းပါးကုိ ေက်ာ္လႊားေနသည့္ပံု၊ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚမွ ခုန္ခ်ထားတုန္း ရုိက္ထားသည့္ပံု။ နဂါးပံုေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေပၚမွ ခုန္ခ်ေနသည့္ပံု။ ပုိင္သွ်င္မင္းကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေလထဲမွ ဓါတ္ပံုေတြခ်ည္း စုေဆာင္းထားသည္။
ပုိင္သွ်င္မင္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာလည္း ေကာင္းသည္။ ဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္သည္။ ျပင္သစ္စာကလည္း တတ္ေသးသည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ `ကိုယ္က အဲဒါေတြ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားကတည္းကတတ္တာ´ဟု မာန္ပါပါ ေျပာတတ္သည္။ သူ အဂၤလိပ္စကားေျပာ က်င့္တာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ ေခတ္သစ္ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ႏုိင္ငံျခားကားျပလွ်င္ ေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာယူသည္။ သူ႕ကက္ဆက္ေလးထုတ္ၿပီး မင္းသားႀကီးမ်ား၏ ေျပာစကားမ်ားကုိ အသံဖမ္းယူထားသည္။ အိမ္က်ေတာ့ ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး ေလ့က်င့္သည္။ ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ အသံအေနအထားေတြ မွန္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ႀကဳးစားသည္။ လူထူထူရွိလွ်င္ သူက်က္ထားတာေတြကုိ ျပန္ရြက္ျပတတ္သည္။
ပိုင္သၽွင္မင္းက သူတို႕ အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ ဆံုမိလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ဒါေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္။ေရေႏြးႀကမ္းေသာက္လွ်င္ေတာင္ ေဘးအိတ္ထဲထည့္ေဆာင္လာသည့္ မက္ခြက္ကေလးထုတ္ေသာက္သည္။ေသာက္ျပီး ျပန္သိမ္းသည္။အခုေနာက္ပိုင္း ဘီပိုး၊စီပိုးႏွင့္ အျခားေရာဂါဆန္းေတြေပၚလာကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတာင္ လိုက္မထိုင္ေတာ့။ပိုင္သွ်င္မင္းက အသန္႕အျပန္႕ႀကိဳက္သည္။သူဆိုင္ထဲမွာ တံျမက္စည္းလွဲမလို႕ ေဘာလံုးသင္းအားေပးတာေတာင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ဆန္႕က်င္ဘက္။ပိုင္သွ်င္မင္းက အဂၤလန္အသင္းႏွင့္ မန္ယူပရိသတ္။ကိုေက်ာ္ရွိန္းက အာဂ်င္တီးနား အသင္းႏွင့္ ခ်ယ္ဆီးကို အားေပးသည္။ကိုေက်ာ္ရွိန္း ခံယူခ်က္ကလည္းျပင္းသည္။ျမန္မာေတြကို ကၽြန္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြမို႕အားမေပးတာတဲ့။ အဂၤလန္အသင္းကန္တဲ့ေန႕မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းက ေဘာလံုးပြဲရုံထဲ၀င္ျပိး အဂၤလန္အသင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆဲေနတတ္သည္။အဂၤလန္အသင္းႏွင့္ အာဂ်င္တီးနား မတည့္သလို ပိုင္သွ်င္မင္းႏွင့္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းကလည္းမတည့္။မန္ယူ ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖလားရ၊မရ ျငင္းရင္း ဟိုတစ္ေန႕က ထိုးမယ္ ႀကိတ္မယ္ေတြ လုပ္ေနလို႕ မနည္းဆြဲယူရသည္။
ဟိုးအရင္က အခ်ိန္ရလွ်င္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းက သူ႕ကို ဘာသာေရးအေႀကာင္းေတြ လာေဆြးေႏြးတတ္ေပမဲ့ ရန္ျဖစ္ျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဘာသာေရးအေႀကာင္း သိပ္မေျပာေတာ့၊ေဒါသေတြ လြန္ကဲေနလို႕လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခဏေနေတာ့ စကားမေျပာ ဘာမေျပာႏွင့္ ဆုိင္ထဲမွ စိုက္စိုက္ စုိက္စိုက္ ထြက္ခြါသြားၾကသည္။
ေနေစာင္းသြားၿပီး အေမွာင္ရိပ္သန္းလာလွ်င္ သူ႕ဆုိင္ေလးက အလင္းေရာင္မရဘဲ မည္းေမွာင္သြားတတ္၏။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ျပတ္ေတာက္ေနသည္။
သူဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ထြန္းၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားလုိက္သည္။ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးက မွိန္ရာမွ လင္းလာသည္။ အရွိန္ရၿပီး ပိုမိုေတာက္ပလာသည္။ အလင္းေရာင္ေတြ ေတာက္ပေနေပမဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးက တျဖည္းုျဖည္း တုိ၀င္သြားသည္။
သိပ္စဥ္းစားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေျပာျပသည့္ အိႏိၵယ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရေနမိသည္။ စာေရးဆရာနာမည္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ။
ႏုိင္ငံအစြန္အဖ်ားရြာေလးတစ္ရြာ၏ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးသို႕ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ ခရီးစဥ္ရွိသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ႀကိဳဆိုဖို႕ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ႏိုင္သည့္ကေလးေတြကို ဆရာမက ေရြးခ်ယ္သည္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က သိပ္ဆင္းရဲေနေတာ့ ဆရာမခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည့္ ကေလးေတြထဲပါသြားသည္။ သည္ကေလးမေလးက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္သလုိ ႀကိဳဆိုေရးတံဆိပ္၀ိုင္းေလးလည္း ရခ်င္သည္။ တံဆိပ္၀ိုင္းကေလး ရခ်င္သည့္အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူ႕အေဖကို မရမကပူဆာသည္။ တငိုငို တရီရီ လုပ္ေနသည္။ ဆင္းရဲတာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ သည္အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံႏုိင္ဘူးေျပာၿပီး ကေလးမေလးအေဖက ေက်ာင္းလုိက္သြားသည္။ ကေလးမေလးအေဖ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ေက်ာင္း၀န္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာေနၿပီျဖစ္သည္။ ကေလးမေလးအေဖက အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ၀င္ေတြ႕သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ကေလးမေလးကို ျပန္ေခၚခိုင္းသည္။ သူကိုယ္တုိင္ တံဆိပ္၀ိုင္းေလး ရင္ဘတ္ထိုးေပးမယ္ေျပာသည္။ ကေလးမေလးအေဖက ကေလးမေလးကို ျပန္ေခၚသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က တံဆိ၀ိုင္းေလးကို ရင္ဘတ္မွာထိုးေပးဖုိ႕ တျပင္ျပင္လုပ္ေနေပမဲ့ ကေလးမေလးမွာ ရင္ထုိးထိုးစရာ အက်ႌမပါျဖစ္ေနသည္။ ၀တၳဳေက်ာ႐ိုးက ဒါပဲျဖစ္သည္။
သူ႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္ပိုပိုခ်စ္စရာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သမီးေလးက သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံ ျပန္မလာမခ်င္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ထုိင္ကာ ေစာင့္ေနတတ္သည္။ သမီးေလးေဘးမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ ထြန္းထားမည္။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးက ေလတုိင္းလွ်င္ ၿငိမ္းသြားတတ္သည္။ သမီးေလးက အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း မအိပ္မေန ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။
သူဆုိင္တံခါးကုိ ေစာေစာပိတ္ပစ္လုိက္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ မိုးတိမ္မည္းေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာေနသည္။ မိုးက တကယ္ပဲ အၿငိဳးနဲ႕ ရြာေတာ့မွာလား။ ။
ထက္ႏိုင္ (တလုပ္ၿမိဳ႕)