ေပၚေၾကးတို႔က ေမ့တတ္သည့္ေနရာ မ်ဳိးႏွင့္ ႐ိုးႏွင့္ဟုဆိုရမည္ထင္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖလည္း ေမ့တတ္သည္။အေမလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးေမ့တတ္ပံုေလး ေျပာပါဦးမည္။ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက စာမတတ္ေပမယ့္ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိသည္။ ေပၚေၾကးတို႔က အညာေဒသ အပူပိုင္းဆိုေတာ့ တေပါင္းတန္ခူးေတာင္သူ လုပ္ငန္းေတြ သိမ္းၿပီးရင္ ႏွစ္လတန္စီ သံုးလတန္စီ နားေနရတာကမ်ားသည္။ ေႏြရာသီမွာ နားမေနခ်င္တာႏွင့္သစ္သီးသစ္ႏွံေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္ရြာသြားကာ ဆန္ကုန္ကူးသည္။ ပထမတစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ ဆန္ေလးသယ္လာလိုက္ ျပန္ေရာင္းခ်လိုက္ႏွင့္ ရြာကိုသတိရေသးသည္။ မိသားစုကိုလည္း မွတ္မိေသးသည္။ သံုးေလးေခါက္လည္း ၾကာၿပီးေရာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိသားစုကိုေရာ ရြာကိုပါ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာကို လံုး၀ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ရြာကိုေမ့၊ မိသားစုကိုေမ့၊ ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားကိုပါ ေမ့သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလူပ်ဳိထင္ၿပီး ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာတင္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔ အဖိုးေမ့တတ္ပံုမ်ား ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ဳိထင္ၿပီး
မိန္းမယူလိုက္တာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရမွ အဖြားကို
ျပန္သတိရတယ္တဲ့။ သူေမ့တတ္ပံုကလည္း
တစ္မ်ဳိးၾကီးဟဲ့"
ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားဆိုတာ ေျပာလို႔ကို မၿပီးေတာ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားက ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးအေၾကာင္း တခုတ္တရေျပာထားတာေတြ ရွိေသးသည္။ ေပၚေၾကးတို႔ ရြာက
ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ တစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းသည္။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရတက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ရြာၾကားမွာ ေရျပင္ႀကီး
ျဖစ္ေနတတ္၏။ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းေရာက္မွ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရကျပန္က်သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ေပၚေၾကးတို႔ ရြာၾကား ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းဆိုတာ ရွိေသးသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးက ေျမႏုကြၽန္းေတြသြားခ်င္လွ်င္ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္သြားမွရသည္။ ေရက်ကာစရက္ဆိုလွ်င္ႏြားေကာ၊လူေကာ ေရကူးသြားရသည္။ တစ္ရက္မွာ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက ေျမႏုကြၽန္းေပၚထယ္ထိုးသြားဖို႔ ေစာေစာထႏြားစာေကြၽးသည္။ ႏြားေတြ၀ေတာ့ တံပိုးတုန္းမွာႏြားေတြတပ္ၿပီး တံပိုးေပၚမွာ ထယ္ကိုခ်ိတ္တင္လိုက္၏။ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းရိုးေရာက္လွ်င္ ေရကူးရမွာသတိရၿပီး ၀တ္ထားသည့္ပုဆိုးကိုခြၽတ္ၿပီး ေခါင္းမွာေပါင္းထားလိုက္သည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ႏြားတစ္ရွည္းေမာင္းၿပီး ရြာအေနာက္တံခါးကို ထြက္လာသည္။
လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မို႔ ပဲခင္းစပါးခင္း၊ ေဆးခင္းသြားသည့္ အမ်ဳိးသမီးေတြႏွင့္ လမ္းမွာေတြ႔သည္။ အမ်ဳိးသမီး တစ္သိုက္က လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားၾကသည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ႏြားေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းသည္။ လူေတြသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနတာ သတိမထားမိဘူး။ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္မွ ပုဆိုးခြၽတ္မလို႔ ငံု႔အၾကည့္ ပါးစပ္က ဟိုက္ခနဲ ျမည္သြားသည္။ ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေရထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်လိုက္ရသည္။ သူေမ့ တတ္ပံုကလည္း မ်က္ႏွာပူစရာႀကီးကိုး။
ေပၚေၾကးတို႔အဘိုးေမ့တတ္သလို ေပၚေၾကးအေဖလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ အေမလက္ထပ္ၿပီးကာစက မႏၲေလးကို ဘုရားဖူး သြားၾကသည္။ တကယ္တန္းေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားဖူးခ်ည့္ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ၾကက္သြန္ေလး ဆယ့္ငါးအိတ္၊ အိတ္ႏွစ္ဆယ္တင္ၿပီး ၾကက္သြန္ေရာင္းရင္း ဦးဘသန္းတို႔ ပြဲရုံေတါမွာ ေရာင္းတာကမ်ားသည္။ အဲသည္ပြဲရံုေတြက ၾကက္သြန္လာေရာင္းသူေတြကို အိပ္စရာ ေနရာေပးသည္။ ဒါႏွင့္ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ အေမ ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ ပြဲရုံမွာ ခ်ထားၿပီး မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး သြားဖူးၾကသည္။ ကိုင္းတန္းေစ်းကိုျဖတ္ၿပီး ေစ်းခ်ဳိဘက္ ကိုတက္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ေလးလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားႀကီးဆိုတာႏွင့္ ကားေပၚတက္ထုိင္လိုက္သည္။ သံုးဆယ့္ႏွစ္လမ္းေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ တင္ဖို႔ ကးကအၿငိမ့္၊ ရြာကဆိုက္ကားနင္းေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔တာႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကားေပၚကခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ လိုင္းကားေပၚမွာ သူ႔ဇနီးပါသြားတာ သတိမရေတာ့ဘူး။ ရြာကေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာရင္း ဘုရားဖူးသြားတာ ေမ့သြားသည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ပြဲရုံျပန္လာသည္။ ပဲြရုံေရာက္ၿပီး သူ႔ဇနီးမေတြ႔ေတာ့မွ ဘုရားဖူးသြားတာ သတိရသြားသည္။ အဲ့သည္ေတာ့မွ ပြဲရုံပိုင္ရွင္ အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပန္ရွာရသည္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ကူညီလို႔ သူ႔ဇနီးသည္ကို အရွင္လတ္လတ္ ျပန္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေမဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ ခရီးအတူတူသြားဖို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။
တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူေနသည့္ သားအဖခ်င္းေတာင္ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ အေဖ ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေမးရင္ ေခါင္းကိုလက္ျဖင့္ကုတ္ၿပီး ၾသ တူပါထယ္ထင္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနတာ။ ငါ့သား ေပၚေၾကးႀကီးကိုး။ အေမမင့္ကို ေမ့ေနတာကြ။ ေတာ္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားယူရတယ္ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖက အဲသလိုကို ေမ့တတ္တာ။
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦး၀ိမလကေတာ့
"လူဆိုတာ ဘ၀မေမ့ရဘူး"
ဟု မၾကာခဏဆံုးမတတ္သည္။
"ကိုယ့္ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းပဲ ေမာင္ရ။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ျပန္သတိရရင္ မအ
ေတာ့ဘူးေပါ့ကြ"
ဆရာေတာ္က ေပၚေၾကးႏွင့္ႀကံဳတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ မၾကာခဏ ၾသ၀ါဒ ေျခြတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူ႔ဘ၀ႀကီးကို ျဖတ္သန္းရင္း နားက်ည္းစရာေတြ၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာေတြ၊ ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာေတြကို ေပၚေၾကးေမ့ပစ္ခ်င္သည္။ သတိရေနရတာႏွင့္စာလွ်င္ ေမ့ပစ္လိုက္တာက ပိုၿပီးေနသာထိုင္သာ ရွိမည္ဟု ေပၚေၾကးထင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ကယ္မေမ့ပဲ ေမ့ပစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာေတြ ရွိသည္။ ေပၚေၾကးရြာမွာ ရွိစဥ္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာဖူးသည္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံထဲကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေပၚေၾကးတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကပါပဲ။ ရည္းစားစကားေျပာၿပီး အေျဖေတာင္းဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ေပၚေၾကးေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးေရာက္လာၿပီး ရြာကို တစ္ေခါက္တစ္က်င္းျပန္ေတာ့ အေမက စိတ္လိုလက္ရျပန္ေျပာသည္။
"ခက္စိမ္းခင္ က နင္သူ႔ကို ရည္းစားစကားေျပာျပီး အေျဖမေတာင္းလို႔တဲ့။ အေမ့ကို
ခဏခဏတုိင္ေျပာတယ္"
ေပၚေၾကး ထိုကိစၥကို ရိုးရိုးသားသား အမွန္တကယ္ေမ့သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ရိုးရိုးသားသားမဟုတ္ပဲ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေတာ့ ေပၚေၾကးဘ၀မွာ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပၚေၾကး ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္းရွာႀကံရင္း ရတနာေျပေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခဲတြင္းေလးဆင္းလိုက္၊ ပြဲစားလုပ္လိုက္၊ ကုန္သည္ေလးလုပ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို စားသံုးပစ္ေနသည္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာကလည္း ပိန္တစ္ခါ ေဖာင္းတစ္လွည့္မို႔ အဆင္ေျပတာရွိသလို အဆင္မေျပတာေတြလည္း ရွိသည္။ ထားပါေတာ့။ "ျပာလဲ့" ကို ေပၚေၾကး "ဇာမခ်ဲ႕" ခ်င္ေတာ့။
ေပၚေၾကးထာပြဲသြားရင္း မသန္းသန္းျမင့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ရသည္။ မသန္းသန္းျမင့္က အနီတစ္,ကိုက္ေတြစပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပၚေၾကး ပြဲစားဆြဲလာသည့္ တစ္,ကိုက္ အရည္တက္ေလးေတြကို ေစ်းပိုေပးၿပီး၀ယ္တတ္သည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ေပၚေၾကးကို ေခါက္ဆြဲေလးေကြၽးၿပီး လက္ဖက္ရည္ပါတိုက္တတ္၏။ အစ္မသန္းသန္းျမင့္က အသားျဖဴၿပီး မ်က္ႏွာေလးက ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္ရွိေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က အနည္းငယ္ဆူၿဖိဳးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း လႈပ္လိလႈပ္လဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။
ႀကိဳးခ်င္းထား ႀကိဳးခ်င္းၿငိဆိုသလို အထိအေတြ႔မ်ားလာေတာ့ မသန္းသန္းျမင့္ကို ေပၚေၾကးသံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားသည္။ ေပၚေၾကးဘ၀မွာ အျခားအမ်ဳိးသမီးေတြႏွင့္လည္း အထိအေတြ႔ အဆက္အဆံနည္းသည္။ မသန္းသန္းျမင့္၏ ၀ တာေလးကိုပဲ ခ်စ္စရာေလးဟု ေပၚေၾကးထင္လာ၏။ မသန္းသန္းျမင့္၏ရူပါရံုက ပိုက္ကြန္တစ္ခုလို ေပၚေၾကးအားလႊမ္းၿခံဳလိုက္သည္။ အခ်စ္ဆိပ္တက္ေနတုန္းမွာ ေပၚေၾကးႏွလံုးသားေတြ မူးမိုက္ေန၏။
ပန္းၿခံထာပဲြသြားရင္း မသန္းသန္းျမင့္က ေပၚေၾကး နဂါးရံုဘုရား မေရာက္ဖူးဘူးဆိုတာႏွင့္ ဘုရားကိုလိုက္ပို႔သည္။ ေဆာင္းလလယ္မွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြက အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ေနသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သည့္ နဂါးရံုဘုရား ရင္ျပင္မွာ ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ကို ေမတၲာအေၾကာင္းေတြေျပာျပဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"ခ်ယ္ရီပန္းေတြ သိပ္လွသလို မသန္းသန္းျမင့္လည္း အရမ္းလွတယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေလးေတြ
ခ်စ္စရာေကာင္းသလို အစ္မကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ အစ္မကိုကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။"
ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ တီတီတာတာ အသံျမည္သြားသည္။ ေလညွင္းသြဲ႕သြဲ႔တိုက္သည္။ မသန္းသန္းျမင့္ပါးျပင္ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
"ဟင္းရြက္ ကန္ဇြန္း ကိစၥမဟုတ္ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕ မမ စဥ္းစားပါရေစဦး"
ေပၚေၾကးက ခ်ယ္ရီပန္းတစ္ခက္ခူးၿပီး မသန္းသန္းျမင့္ ဆံႏြယ္ေပၚ ပန္ဆင္ေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚကေန တိတ္တဆိတ္ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာခဲ့သည္။ ေလေျပေလညွင္းက စကားလံုးေတြ ခုိး၀ွက္သြားသည္။
ခဲတြင္းေတြ ျပန္စေတာ့ ေပၚေၾကး ခဲတြင္း ျပန္ဆင္းျဖစ္သည္။ ေန႔အိပ္ ညဆင္းႏွင့္ဆိုေတာ့ ေပၚေၾကး ဘယ္မွမသြားျဖစ္ဘူး။ မသန္းသန္းျမင့္ကိုေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ရက္ ဂါးဒင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တြင္းဆရာကို၀င္းေအာင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ တလိမ့္လိမ့္ခ်ဥ္းကပ္လာေနသည္။ ျဗဳန္းခနဲၾကည့္လွ်င္ ေၾကာ္ျငာသရုပ္ေဆာင္ ပြင့္ လိုလို ဘာလိုလို ထင္မွတ္မွားရသည္။ အေသအခ်ာၾကည့္မွ မသန္းသန္းျမင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မေတြ႔ရသည့္ သံုးေလးလအတြင္းမွာ အစ္မမသန္းသန္းျမင့္က ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး၀သြားရွာသည္။ မသန္းသန္းျမင့္က ေပၚေၾကးကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္ကြက္ေတြထဲအထိ လိုက္လာသည္။ ေပၚေၾကးက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေခါက္ဆြဲေခၚေကြၽးသည္။ တြင္းဆရာကို၀င္းေအာင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ မသန္းသန္းျမင့္ အၿပဳံးေတြက ၀င္းလက္ေန၏။ ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ ကိုယ္ခႏၶာၾကည့္ၿပီး ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းခနဲ ထသြား၏။
"ေမာင္ေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ။ အလုပ္နားတဲ့ရက္ လာခဲ့ဦး။ ေမာင္ေလးၾကားခ်င္တဲ့ စကား
ၾကားရေစ့မယ္။"
ေခါက္ဆြဲစားၿပီးေတာ့ ေပၚေၾကးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ မသန္းသန္းျမင့္ တလႈပ္လႈပ္ထြက္ခြါသြားသည္။မသန္းသန္းျမင့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေမွ်ာ္ေန ေမွ်ာ္ေန ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ သြားျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနသည္။ ေပၚေၾကး တကယ္ပဲ ေမ့တတ္တာလား။ ေမ့ခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနတာလား။ ေပၚေၾကးပဲအသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ။
