ရြာဦးေက်ာင္းမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံၾကားရသည္။ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခပ္က်ဲက်ဲကေန တျဖည္းျဖည္းစည္းခ်က္ညီညီ ခပ္စိပ္စိပ္က်လာ၏။ အသံကတိုးၿပီး အေမွာင္ထဲႏွစ္၀င္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ တံုးေမာင္းသံေတြ ထပ္က်မလာခင္ ဘႀကီးခင္ အိပ္ရာမွလူးလဲထသည္။ သည္အခ်ိန္က ဘႀကီးခင္ အိပ္ရာထေနက်အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အိပ္ရာ၀င္ေစာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္က်သည္ျဖစ္ေစ၊ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဖ်ပ္ကနဲ ႏုိးေနတတ္္၏။ တံုးေမာင္းသံေတြက သူ႔ကို ေခ်ာ့ျမဴသလို ဘႀကီးခင္ ခံစားရတတ္၏။
မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆားႏွင့္သြားတိုက္ ပါးလုပ္က်င္းၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစဆြဲကာ မ်က္ႏွာသုတ္သည္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ေခါင္းေပါင္းၿပီး ႏြားေစာင့္တဲဘက္ ဘႀကီးခင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြားႏွစ္ရွဥ္းကိုႏႈိးၿပီးသက်င္းမွာ တပ္သည္။ သက်င္းထဲမွာ မေန႔ညက ထည့္ထားၿပီးသား စံနဘူေမွာ္ႏွင့္ ေျမပဲရိုးေတြကို အေပၚကေန ႏွမ္းဖတ္ရည္ဖ်န္းေပးလို္က္၏။ ႏြားေတြက သက်င္းထဲမွာ ႏွာေခါင္းႏွစ္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္းစားသည္။ ႏြားေပါက္ေလးတစ္ရွဥ္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွာမႈတ္သံေပးသည္။ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ အစာလုရင္းတြန္းေ၀ွ႔တတ္သည္။ ႏြားစာကုန္လို႔ အခ်ိန္မွီလာမထည့္လွ်င္ သက်င္းကို ေ၀ွ႔ခ်တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သက်င္းက တင္ထားေသာခြေထာက္ေပၚကေန ၀မ္းလ်ားထိုး ျပဳေေနတတ္၏။
အလုပ္သမားႏွင့္ ေန႔စားေကာင္ေလးေတြ သြားမႏႈိးခင္ သက်င္းထဲ ႏြားစာေတြအျပည့္ထည့္ထားခဲ့ရသည္။ ႏြားျပာႀကီးတစ္ရွဥ္းက ၿငိမ္ေနသည္။ စားစရာႏြားစာမရွိေတာ့လွ်င္ တစ္ေကာင္၏ ေက်ာကိုတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ကာ မွိန္းေနတတ္၏။ ႏြားစာေတြေပၚမွာ ႏွမ္းဖတ္ရည္ေလး ဖ်န္းထားခဲ့ၿပီး တံရြင္းတစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ ေျမာက္ပိုင္းက မေပါၾကည္တို႔ မနီတို႔ညီအမတစ္ေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ညီအမတစ္ေတြက ၀ီရိယေကာင္းသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ မနီတို႔အိမ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္ေနသည့္ အေရွ႕ပိုင္း ေဒၚေဒၚလွအိမ္က ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ထြက္မလာရဲၾက။ လမ္းတစ္ေက်ာမွာ သူတို႔ျဖတ္သန္းလာရမည့္ ကိုဂ်ပန္၏ အင္းေခြးႀကီးေတြက ဆိုးသည္။ မဲမဲျမင္ရာ ထိုးဟတ္တတ္၏။ ေျခာက္ရံုလန္႔ရံုႏွင့္လည္း ေၾကာက္တတ္တာမဟုတ္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ဘာသာေရးလုပ္ေနေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကစိတ္ဆတ္သည္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ မတရားမလုပ္ခဲ့သလို သူ႕အေပၚမတရားလုပ္လွ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္သည္။ တစ္ေန႔က မေပါၾကည္တို႔ ညီအမသြားႀကိဳရင္း ကိုဂ်ပန္႔ အင္းေခြးေတြက ဘႀကီးခင္ကိုထြက္ကိုက္သည္။ ေအာ္ေငါက္လို႔လည္းမရ။ တံရြင္းႏွင့္ ယမ္းလို႔လည္း ေနာက္မဆုတ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္စိတ္တိုသြားသည္။ သည္ၾကားထဲတစ္ေကာင္က ဘႀကီးခင္ ေျခသလံုးကို ၀င္ဟတ္သည္။ ေျခသလံုးမွာ သြားစြယ္ရာအကြင္းလိုက္ ျျဖစ္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ နာလည္းနာ ေဒါသလည္းျဖစ္သြား၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို တံရြင္းႏွင့္ အသားကုန္ရိုက္လိုက္သည္။ ေခြးေတြက မာန္ဖီၿပီးေရွ႕ကေျပးသည္။ ဘႀကီးခင္က ေနာက္ကလိုက္သည္။ ေခြးေတြက ေခြးတိုးေပါက္ကေန အိမ္ထဲတိုး၀င္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ေဒါသေတြ မေျပေသးတာႏွင့္ ကိုဂ်ပန္ကို လွမ္းႏႈိးသည္။ ကိုဂ်ပန္က အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တံခါးဖြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုဂ်ပန္လည္း တံခါးဖြင့္ထြက္လာရာ ကိုဂ်ပန္ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းကို တံရြင္းႏွင့္သိမ္းရိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုဂ်ပန္ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ပံုပံုေလးေခြက်သြား၏။
" သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ ေခြးေတြေမြးထားရင္လည္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထိန္းေလကြာ။ အမ်ားျပည္သူသြားတဲ့လမ္းေလးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေလွ်ာက္ရဘူး။ မင္းေခြးေတြပဲ ေၾကာက္ေနရတာ။ ေခြးထက္မိုက္တဲ့ မင္းက သည္ေခြးေတြေမြးထားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါငါ့ကိုထြက္ကိုက္ၾကည့္၊ မင္းသည္ထက္နာမယ္"
ဘႀကီးခင္က ကိုဂ်ပန္ကို ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလးေျပာၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ႏွင့္ ဘႀကီခင္တစ္လေလာက္ ခံလိုက္ရေသးသသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ပါတ္ေလာက္တုန္းကလဲ ဆြမ္းခံထြက္သည့္ သံဃာေတြကို ကိုဂ်ပန္႔ေခြးေတြ ထြက္ကိုက္လို႔ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပသနာတက္ရေသးသည္။ ကိုဂ်ပန္ခမ်ာလည္း ကိုယ္ေမြးထားသည့္ ေခြးေတြဆိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ရလည္းအခက္။ အိမ္မွာဆက္ထားလည္း အဆင္မေျပႏွင့္ ေန႔ရွိသေရြ႕သည္ေခြးေတြအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနရသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွိ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားထြက္ကိုက္ေလမလဲဟု စုိးထိတ္ေနရသည္။
ဘႀကီးခင္ ကိုဂ်ပန္အိမ္နားျဖတ္ေတာ့ ေခြးေတြ ေျခသံမၾကားရေအာင္ ေျခေထာက္ကိုဖြဖြေလးနင္းရသည္။ ေခြးႏွင့္ရန္ျဖစ္ရတာလဲ သိပ္မႏွိပ္ဘူးဟု ဘႀကီးခင္ေတြးျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ေခြးဆိုတာလဲ ေခြးေလာက္သိမွာဘဲလို႔ ဘႀကီးခင္ ေတြးေခၚပစ္လိုက္၏။
မေပါၾကည္တုိ႔ ညီအမကိုေစာင့့္္ေခၚၿပီး ဘႀကီးခင္အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္းျမန္ျမန္ေကာက္ၿပီး ေအာက္ကိုင္းျပင္ဘက္ အေသာ့ႏွင္သည္။ ေနမထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ေလာက္အိမ္ေရာက္ထားမွ ျဖစ္မည္။ မေပါၾကည္တို႔ ညီအမကိုဦးေဆာင္ၿပီး ပဲရိတ္ခိုင္းရသည္။ ဘႀကီးခင္က ေန႔စားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ပဲလံုးေတြ လွည္းေပၚတင္သည္။
သည္ႏွစ္ ရာသီဥတုမွန္ၿပီး မိုးေလ၀သေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေအာက္ကိုင္းမွာ ပဲနီျပားေတြ ေခြးနိဳ႕စို႔ေနသလိုသီးသည္။ ပဲလံုးေတြစီထပ္တင္ေနသည့္ေကာင္ေလးပင္ ပဲေတာင့္ထိုးရာဗလပြႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။
ဘႀကီးခင္က ပဲလံုးေတြကို ခရင္းခြႏွင့္ထိုးေကာ္ၿပီး လွည္းေပၚတင္ေပးသည္။ လွည္းေဆာင့္လွ်င္ ပဲေတြျပဳတ္မက်ေအာင္ စနစ္တက် ထပ္ခုိင္းရသည္။ ပဲလံုးေတြတင္သည့္ေနရာမွာ လွည္းဦးမေပါ့ေအာင္ ေရွ႕ေနာက္ခ်ိန္ညိွေပးတတ္ဖို႔လိုသည္။ ပဲလွည္းက စနစ္တက်မတင္တတ္လွ်င္ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းအဆင္းမွာ ဟတ္ထိုးလဲၿပီး လွည္းေမွာက္တတ္သည္။ ဘႀကီးခင္က စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၿပီး ပဲလံုးေတြတင္သည္။ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားေရာက္ေတာ့မွ ေခါင္ခ်ဳပ္ခုိင္းသည္။ ေခါင္တည့္တည့္ကေန ခရင္းခြကို ထိုးစိုက္ခိုင္းလိုက္၏။
ေန႔စားေကာင္ေလးကို လွည္းေပၚကေမာင္းခိုင္းၿပီး ဘႀကီးခင္က လွည္းေအာက္ကဆင္းလိုက္သည္။ ဖုတ္က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြေရာက္လွ်င္ လွည္းကိုထိန္းေမာင္းဖို႔ သတိေပးရသည္။ သည္ႏွစ္ပဲေတြေကာင္းေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာတင္ မဆန္႔ေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပဲတလင္းလုပ္ထားရသည္။
ပဲတလင္းထဲေရာက္ေတာ့ ပဲလံုးေတြျပန္ခ်သည္။ တစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး သည္ပဲေတြကိုနယ္ရမည္။ ပဲလံုးေတြေနာက္တစ္ေခါက္တိုက္ဖို႔ ေအာက္ကိုင္းထဲျပန္ထြက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ မနက္စာစားဖို႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြကို ၀င္ယူရသည္။ ထမင္းေၾကာ္တင္မကဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းခရားႏွင့္ တို႔ဟူးသုတ္ေတြလည္းပါသည္။ ကိုင္းထဲေရာက္တာႏွင့္ ပဲရိတ္ေနသူေတြေခၚ၊ ခဏနားခိုင္းၿပီး ထမင္းေၾကာ္စားၾကသည္။ ထမင္းေၾကာ္စားၿပီး ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ခဏနားၾကသည္။ နားၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ငန္းကုိယ္၀င္ၿပီး ပဲရိတ္ၾကရျပန္သည္။
ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ပဲလွည္းေနာက္တစ္စီးတင္ဖို႔ ႏြားေတြကိုေကာက္သည္။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လွည္းေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပဲလံုးေတြခရင္းခြႏွင့္ထိုးၿပီး လွည္းေပၚစတင္သည္။ ေနေရာင္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္းမက်ခင္ အလုပ္သိမ္းနိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ေနျပင္းလာလွ်င္ ပဲေတာင့္ေတြကြဲအက္ၿပီး အေလအလြင့္မ်ားသည္။ အခုေတာင္ေနကေလးစူးလုိက္တာႏွင့္ ပဲေတာင့္ေတြက တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္အသံေပးေနၿပီ။ နဖူးကေခြၽးေတြကို ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ပုဆိုးစျဖင့္သုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးပဲလံုးတစ္လံုးကို ဘႀကီးခင္ေကာ္တင္လိုက္၏။ သည္ေလာက္ဆို စိတ္ခ်ရၿပီ။
လွည္းေပၚကေကာင္ေလးကို ဆင္းခို္င္းၿပီးႏြားေတြခြၽတ္သည္။ လွည္းေဒါက္ကို ခိုင္ခိုင္ေထာက္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းစပ္က ေျမႏုကြၽန္းက်ဴခံုေတြေေပၚမွာ ႏြားေတြကို ခဏလြတ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကို မီးညွိၿပီး တ၀ႀကီးဖြာပစ္လိုက္၏။ ေဆးလိပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဖြာၿပီးမွ ပဲရိတ္သမေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆယ္နာရီထိုးလွ်င္ျပန္ၾကဖို႔ သတိေပးၿပီး ေဆးတက္ဖဲ့ေနသည့္အဖြဲ႔ေတြဆီ ေျခဦးလွည့္လာခဲ့သည္။
ပဲရိတ္ျပီးလွ်င္ ပဲခင္းကြၽတ္ေတြကို ထယ္ထိုးရမည္။ ထယ္ထိုးျပီးလွ်င္ ေႏြႊႊႏွမ္းက်ဲဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမည္။ သည္လိုႏွင့္ ဘၾကီးခင္တို႔မွာ နားရတယ္မရွိလိုက္ဘူး။ ေတာင္သူလုပ္ငန္းက က်ယ္ေတာ့သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္၊ ပတ္သာလည္သြားသည္။ လူကမနားလိုက္ရဘူး။ ပင္ပန္းတယ္ ရယ္လို႔ေတာ့ ဘၾကီးခင္ သေဘာမထားပါဘူး။ သည္လိုလုပ္ႏိုင္ေနေသးတာကိုပဲ ဘၾကီးခင္
ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ခႏာကို္ယ္ဆိုတာကလည္း ခိုင္းေပးႏိုင္မွ က်န္းက်န္းမာမာရွိတာကိုး။
ဘၾကီးခင္နာမည္အရင္းက ဦးခင္ပါ။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ ရြာထဲရပ္ထဲက လူေတြကေလးစားသမႈႏွင့္ ဘၾကီးခင္လို႔ပဲေခၚၾကသည္။ အခုလုပ္ေနသည္႔အလုပ္ေတြက ဘၾကီးခင္ဧ။္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ လခစားစာရင္းငွါးလား ဆိုေတာ့လည္း ေျပာရခက္ေနျပန္သည္။ ျပန္ေျပာရလွ်င္လည္းအရွည္ၾကီး။
အမိန္႔ေတာ္ရသူၾကီးဦးျမ လက္ထက္ကတည္းက သည္အိမ္မွာ ဘၾကီးခင္တို႔ အေဖက လူယံုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ခိုင္းစရာလက္ကိုလက္ေတာင္းရွိလွ်င္ သူၾကီးဦးျမက ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ပဲခိုင္းသည္။ လယ္ခြန္၊ ေျမခြန္ကိစေတြ၊ ေငြတိုးေၾကးတိုးကိစေတြကအစေပါ့။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖက သူၾကီးဦးျမဧ။္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ဆိုလည္းဟုတ္သည္။ ေရွးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ့ ေလာကုတရာစာေပေတြမွာ ကြၽမ္း၀င္ႏွ႔ံစပ္ဧ။္။ ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ေဟာတက္ျပီး တိုင္ရင္းေဆးေလးလည္း ကုတက္သည္။ ေဗဒင္ေတြ၊ တိုင္းရင္းေဆးေတြႏွင့္ပတ္သက္ျပီး က်မ္းၾကီးက်မ္းခိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘၾကီးခင္တို႔ အိမ္စာအုပ္စင္မွာရွိေနသည္။
ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ဆံုးေတာ့ သူၾကီးဦးျမဧ။္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ဘၾကီးခင္က လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖဦးဖိုးခိုင္ဆံုးျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက ေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ အန္တီလွကို လက္ထပ္ယူလိုက္သည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ ကံထပ္ေပၚတယ္ေျပာရမွာပါ။ သူၾကီးကေတာ္ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက အေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး တစ္ကိုယ္တည္းေနခဲ့တဲ့သူၾကီးက ပန္းညိဳသူႏွင့္ေတြ႔မွ ေကာက္ကာငင္ကာ မိန္းမထပ္ယူလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုက္နယ္သူၾကီးဦးျမ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္တာလဲမေျပာႏွင့္ အန္တီလွက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ မင္းရုပ္စိုးရုပ္ေပါက္သည္။ အရပ္က ေထာက္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အသားကျဖဴေသးသည္။ အညာသူေတြထဲမွာ ေရႊေရာင္အသား၀င္း၀ါသူက အရွားသားမဟုတ္လား။ သူၾကီးဆိုတာ လွလွေရ လွလွေရႏွင့္ ႏႈတ္ဖ်ားကကိုမခ်ဘူး။ သူ႔မိန္းမေလးကို ငံုထားမတက္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ခ်စ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဇရာကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္ေလာက္မွ သူၾကီးဦးျမ လူၾကီးေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာသည္။ ဒူးေတြေခြေခါက္ကာ သတိေမ့လဲသြားျပီး သတိျပန္လည္မလာေတာ့တာ။
ဘၾကီးခင္ႏွင့္ အန္တီလွဆိုတာကလည္း အသက္သိပ္ကြာတာမဟုတ္ဘူး။ ရိုေသသမႈနဲ႔မို႔သာ အန္တီလွေခၚေနရတာ။ မုဆိုးမပူပူေႏြးေႏြးေလးကို သနားတာကလည္းပါ၊ သံေယာဇဥ္ကလည္း ပိုမိတာမို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနမိသည္။ အန္တီလွကလည္း အိမ္မွာသာေနျပီး လုပ္ငန္းသေဘာေတြ သိပ္နားမလည္တာမို႔ ေတာင္သူလုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို ဘႀကီးခင္အားပံုအပ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာသမွ် တိုင္ပင္သမွ် ေခါင္းညိမ့္သည္။ ျဖဴသည္ညိဳသည္ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။
ဘႀကီးခင္က အန္တီလွတို႔အိမ္မွာ ေတာင္သူဦးစီးလုပ္ေနေပမယ့္ တျခားတစ္ဖက္မွာ မိသားစုကရွိေနေသးသည္။ ဇနီးႀကီးေဒၚခ ငုတ္တုတ္ရွိေနသလုို သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေဒၚခကလည္း အူအူအအမို႔ ဘႀကီးခင္လုပ္သမွ် ဟုတ္ကဲ့ပဲ။ ဟုတ္ကဲ့မလုပ္လုို႔လည္းမရဘူး။ ဘႀကီးခင္က မထင္မထင္သလို လက္ကပါတက္သည္။ ေဒၚခဆိုတာ ဆယ္ႏွစ္ေနလို႔ ျမိဳ႕ေပၚ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာေတာင္ တုိ႔ရြာမွာ ျခင္ေပါလာျပီျမိဳ႕ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟုေျပာတက္သည္႔ အမ်ိဳးအစားထဲကျဖစ္သည္။
ဘႀကီးခင္ အမ်ိဳးသမီးေဒၚခက အေၾကာ္ေလးေၾကာ္ျပီး ဘၾကီးခင္သမီးႀကီး မေအးပိုက္က ရြာထဲလည္ေရာင္းသည္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဘႀကီးခင္တို႔မိသားစု ေခတ္ေကာင္တစ္ခတ္ႏွင့္ၾကံဳလိုက္ေသးသည္။ အျဖစ္ကသည္လို။
ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္ကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိသည္႔ ဘဲကေလးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ ဘဲက မန္ဒါလီဘဲအမ်ိဳးအစား။ ေခြးလိုက္ဆြဲျပီးမ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီးေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မန္ဒါလီဘဲကေလး အိမ္မျပန္ပဲ ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘၾကီးခင္က အိမ္ေနာက္ဘက္ျခံထဲမွာ ကန္ေလးတစ္ကန္တူးေပးထားသည္။
ဘႀကီးခင္က တိုင္းရင္းေဆးႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကြၽမ္း၀င္
ႏွံ႔စပ္သည္။ ရြာထဲမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္ ဘယ္ေဆးြမႈးမွ ကုသလို႔မရလို႔လက္ေလွ်ာ့သြားသည့္ လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတာင္းျပီး ဘႀကီးခင္ ေဆးကုေပးဖူးသည္။ လူနာရွင္ေတြကလည္း လက္လြတ္ရေတာ့မွာမို႔ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း စမး္စမ္းျဖစ္နျပီျဖစ္သည္။ ဘႀကီးခင္က လူနာအေျခအေနႀကည္႔ျပီး သေဘာ္ရြက္ကိုေထာင္းျပီး သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္ ႀကိဳခိုင္းသည္။ သူစုေဆာင္းတားသည္႔ ေဆးတစ္ခ်ိဳ႕ထည္႔ျပီး လူနာကိုတိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေအးစက္ေနသည္႔လူနာက အပူေတြတက္ျပီး တဟင္းဟင္း အသံေပးသည္။ တစ္ပတ္ေလက္ေနေတာ့လူနာသက္သာသြားသည္။
ဘႀကီးခင္ တမဟုတ္ခ်င္း ေဆးဆရာအျဖစ္ ေၾကာ္ၾကားသြားသည္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘႀကီးခင္ဆီ ေဆးကုဖို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က ေရာဂါအေျခအေနၾကည္႔ျပီး သင့္ေတာ္မည္႔ေဆးေတြေပးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ေမြးထားသည့္ မန္ဒါလီဘဲထီးေလးက အရြယ္ေရာက္လာသည္။ ဘဲမမရွိေတာ့ တဂြီးဂီြးႏွင့္ ဖိုသံေပးသည္။ အနီးနားမွာရွိသည့္ ေခြးေတြလူေတြကို ႏႈတ္သီးျဖင့္လိုက္ထိုး၏။ ႏႈတ္သီးႏွင့္လိုက္အဆိတ္ခံရသည့္ လူနာေတြက မန္ဒါလီႏႈတ္သီးႏွင့္ဆိတ္လို႔ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္တာပါဟု ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ မန္ဒါလီေလးဟာေနရင္းထိုင္ရင္း ဓာတ္ဘဲႀကီး ဓာတ္ဘဲႀကီးႏွင့္ နာမည္ႀကီးသြားရွာတာ။ ဘႀကီးခင္လည္း သည္ေလာက္အေတြးအေခၚ ႏုံနသည့္ လူေတြ သူတို႔ထိုက္ႏွင့္သူတို႔ကံ ေနေပေလ့ေစဟု ေပယ်ာလကန္ ပစ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဓာတ္ဘဲႀကီးဆီကို ေဆးလာကုတဲ့သူေတြမ်ား နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြလည္းရလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။
ဘႀကီးခင္က နကၡတ္ေဗဒင္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ၾကိဳသိေနသလိုပဲ။ သူ႔သားငယ္ ကိုေက်ာ္ေထြးက ေျပာစကားနားမေထာက္ပဲ ေတာင္ေပါက္ရိုးမွာ ငါးသြားဖမ္းတာ ဆည္ထဲပိတ္မိျပီးေရနစ္ေသပါေလေရာ။ ဘႀကီးခင္ခဗ်ာ သူေျပာထားရက္ႏွင့္ အခုလိုျဖစ္တာ ရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။
ဘႀကီးခင္အမ်ိဳးသမီးေဒၚခႀကီး ေသြးဆံုးကိုင္ျပီး ဆံုးသြားေတာ့ ဘႀကီးခင္လည္း အန္တီလွဆီ အျပီးအပိုင္ေျပာင္းေနလိုက္ေတာ့သည္။ ရြာထဲရပ္ထဲကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းဘယ္မွမေရြ႕ဘူးဟု ေတြးသည္။
အရင္တုန္းကရပ္ထဲရြာထဲ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားရွိလွ်င္ သံဃာစင္ေပၚသြားျပီး ဘာသာေရးကိစၥေလးေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ကိုယ္သိသေလာက္ တက္သ လာက္ဖတ္မွတ္ထားတာေလေတြေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ခက္တာက တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြြမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ထက္ ျငင္းခံုၾကဖို႔ အားသန္ေနတာကမ်ားသည္။ ကိုယ္ကျဖဴလွ်င္ သူကမည္းခ်င္သည္။ ကိုယ္က အမွားဆိုလွ်င္ သူကမွန္ခ်င္သည္။ ဘႀကီးခင္ သေဘာေပါက္ထားတာက ကိုယ္ကလည္းမွားျပီးသူတစ္ပါးလည္း မွန္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚဆိုတာေတာင္ မေန႔ကႏွင့္သည္ေန႔ တူတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အျမဲေျပာင္းလဲေနတာ။ ကိုယ္ေတာင္မွားႏိုင္ေသးတာ၊ သူတစ္ပါးအမွားကိုလည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ရမည္။ အမွားသိလွ်င္ အမွန္ရွိသည္။ ဓမၼကိုသိျပီး အဓမၼကိုစြန္႔ခြါလွ်င္ ကမာၻေလာကျငိမ္းခ်မ္းသာယာမည္ဟု ဘႀကီးခင္ေတြးထင္ထားသည္။
အခုေတာ့ ငါသာမွန္ျပီး တစ္ပါးသူ အကုန္မွားသည္ ဟုအယူအဆရွိသူမ်ားႏွင့္ သံဃာစင္ေပၚမွာ ဘႀကီးခင္စကားမေျပာခ်င္ေတာ့။ လူထူူထူရွိလွ်င္ လက္ေရွာင္ေနခ်င္သည္။ ညမိုးေလခ်ဳပ္လို႔ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ထာႏွင့္ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာမလွဲခ်င္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေဘးက ထန္းလက္ကုလားထိုင္မွာၾကယ္ေၾကြေတြကို စိတ္၀င္တစားလိုက္ေငး၏။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အန္တီလွ လာခ်ထားေပးသည့္ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ေျမပဲေၾကာ္ကို ၀ါးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးတစ္ခြက္ကို အရသာခံေသာက္သည္။ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘၾကီးခင္ စၾကာ၀ဌာၾကီးကို စိတ္၀င္စားစျပဳလာ၏။ အဇဌာေကာင္းကင္၏ ထူးဆန္းေထြလာျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည္႔ခ်င္သည္။ စၾကာ၀ဌာနွင့္ပတ္သတ္ေတာ က်မ္းၾကီးက်မ္းငယ္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈ႕သည္။ ကမာၻဦးက်မ္းတစ္ခုက
မူလကနဦးအခ်ိန္ကာလ ၌စၾကာ၀ဌာ တစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုၾကီးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ေရလႊာထုၾကီးျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔စိမ့္ယိုလာ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေသာ ေရႊဥ ၾကီးတစ္လံုး ေပါက္ဖြားလာသည္။ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘူမိေျမ ကမာၻႏွင့္အဇဌာေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခြံအကာမွေနမ်က္စိလမ်က္စိရွင္ဖန္ဆင္းသူျဗဟၼာႀကီးေပါက္ဖြားလာသည္ ဟုဆိုသည္။ ကုိယ္မသိေသးတာကို သိရွိရ ၍ ဘႀကီးခင္ ထိုက်မ္းကိုစိတ္၀င္စာသြားသည္။
ပရေနသည္ သၾကာသဌာ၏ ရုပ္ျဒပ္၀တၳဳပစၥည္းအေကာင္အထည္မ်ားကို ျဖစ္ေစသည္။ အႏုျမဴ၏ အစကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိ ၾကံစည္ခဲ့ေသာ ပညာရွိ ကန္ဓာဒ ကမူ စၾကာ၀႒ာရုပ္ျဒပ္အေကာင္အထည္သည္ အရာ၀တၳဳကိုးမ်ိဳး ဒါရဗ် မွစတင္ျဖစ္ေပၚလာည္ဟုဆို၏။ အခ်ိဳ႕က စၾကာ၀႒ာသည္ ဖန္ဆင္းရွင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္မဟုတ္။ ပင္ကိုယ္သတၱိပါအရာ၀တၳဳမ်ား၏ ဂုဏ္သတိၱေၾကာင့္ စၾကာ၀႒ာသည္ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္စၾကာ၀႒ာသည္ သတၱ၀ါတို႔၏ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံႏွင့္ မေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံတရားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟု ဆိုသူကလည္းဆိုၾကေလသည္။
စၾကာ၀႒ာ၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေလ့လာရင္းကိုယ္လိုခ်င္တာရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဘၾကီးခင္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတက္၏။ စၾကာ၀႒ာႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ေဇာတိသသွ်တၱရေခၚ နကၡတၱေဗဒ သိပၸံပညာရပ္မ်ားကိုလည္းေလ႔လာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လိုလက္ရွိ ဗိုင္းငင္ေနသည့္ အန္တီလွနားသြားထိုင္ျပီး မလွေရ သည္ႏွစ္ ေန၊ လသြားရာလမ္းေၾကာင္းေတြမွန္ကန္တည္႔မွတ္ေနတယ္။ မိုးေလ၀သမွန္ျပီး ရာသီဥတုေတြေကာင္းလိမ့္မယ္။ မိုးဦးေစာမယ္။ ေဆးပ်ိဳးေတြ ေစာေစာက်ဲမွျဖစ္မယ္ဟု ေျပာတက္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကိုထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘႀကီးခင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို အလြတ္ရေနေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြ၊ နကၡတာရာေတြ၏ အေရြ႕ကို ဘႀကီးခင္လိုက္မွတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြကတစ္ခါတစ္ရံလင္းလတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ မႈန္ေနတတမ၏။ နဂါးေငြ႕တန္းထဲမွ ၾကယ္အေပ်ာက္အရွေတြကို ဂရုတစိုက္ေလ့လာသည္။ ေသာၾကာၾကယ္ၾကီးလႏွင့္နီးလာျပီလား ဘႀကီးခင္စိုးတထိတ္ထိတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံကေလးဆန္ဆန္ ဘၾကီးခင္ေတြးၾကည့္၏။
သည္ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ ညတိုင္းထိုင္ၾကည္႔ေနရတာ။ ညကလည္းသည္ ည ပဲ။ လ ကလည္းသည္ လပဲ ။ ကမာၻ၏ တစ္ျခားတစ္ဖက္ျခမ္းက ည ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကီးမ်ား ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ရင္……………………..
ဘႀကီးခင္ အဲသလိုေျပာေတာ့ အရူးအေပါတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က သူျဖစ္ခ်င္တာကို သူေျပာသည္။ ဘႀကီးခင္မွာ သားေရဖံုးႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးရွိသည္။ ၾကယ္ေတြကို မွတ္တမ္းျပဳစုထားသည္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္နကၡတ္မွာ ဘယ္ၾကယ္ေၾကြတာ။ ဘယ္အရပ္ေဒသက ဘယ္ၾကယ္ေၾကြရင္္ဘာေတြျဖစ္တတ္သည္။
တစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ဘႀကီးခင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ညကေမွာင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြကပိုလင္းေနသလားထင္ရ၏။ အဂၤါျဂိဳလ္က မာဃနကၡတ္အလယ္ကို ျဖတ္သန္းျပီး ၀ိသာခါနကၡတ္ကိုပါ ထပ္မံျဖတ္သန္းေနသည္။ အဲဒီအေနအထားကို ဘၾကီးခင္ မၾကိဳက္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ ဘႀကီးခင္ လကၤာတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို မေရရြတ္စဖူးေရရြတ္သည္။
တစ္ေတဒူး တစ္ေကာင့္တစ္ေကာင္
ထိုးဆိတ္ၾက ေမာင္
ရႈံေကာင္ကို ႏိုင္ေကာင္သုတ္
ဘုတ္က အေခ်ာင္
အမၻဳမၼာ ေျခဆင္း ခံရစ္ေတာ့ မင္း….
အဲသည္ညမွာပဲ မထင္မွတ္ပဲ ဘႀကီးခင္ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။
ၾကယ္ေၾကစာရင္းစာအုပ္ကေလးက သခင္မဲ့ေနခဲ့သည္။ သည္စာအုပ္မွာ ၾကယ္ေၾကြေတြကို ဘယ္သူမွတ္တမ္းတင္ရစ္မွာလဲ။ ။
ထက္ႏိုင္(တလုတ္ျမိဳ႕)
21.11.07
မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆားႏွင့္သြားတိုက္ ပါးလုပ္က်င္းၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစဆြဲကာ မ်က္ႏွာသုတ္သည္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ေခါင္းေပါင္းၿပီး ႏြားေစာင့္တဲဘက္ ဘႀကီးခင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြားႏွစ္ရွဥ္းကိုႏႈိးၿပီးသက်င္းမွာ တပ္သည္။ သက်င္းထဲမွာ မေန႔ညက ထည့္ထားၿပီးသား စံနဘူေမွာ္ႏွင့္ ေျမပဲရိုးေတြကို အေပၚကေန ႏွမ္းဖတ္ရည္ဖ်န္းေပးလို္က္၏။ ႏြားေတြက သက်င္းထဲမွာ ႏွာေခါင္းႏွစ္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္းစားသည္။ ႏြားေပါက္ေလးတစ္ရွဥ္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွာမႈတ္သံေပးသည္။ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ အစာလုရင္းတြန္းေ၀ွ႔တတ္သည္။ ႏြားစာကုန္လို႔ အခ်ိန္မွီလာမထည့္လွ်င္ သက်င္းကို ေ၀ွ႔ခ်တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သက်င္းက တင္ထားေသာခြေထာက္ေပၚကေန ၀မ္းလ်ားထိုး ျပဳေေနတတ္၏။
အလုပ္သမားႏွင့္ ေန႔စားေကာင္ေလးေတြ သြားမႏႈိးခင္ သက်င္းထဲ ႏြားစာေတြအျပည့္ထည့္ထားခဲ့ရသည္။ ႏြားျပာႀကီးတစ္ရွဥ္းက ၿငိမ္ေနသည္။ စားစရာႏြားစာမရွိေတာ့လွ်င္ တစ္ေကာင္၏ ေက်ာကိုတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ကာ မွိန္းေနတတ္၏။ ႏြားစာေတြေပၚမွာ ႏွမ္းဖတ္ရည္ေလး ဖ်န္းထားခဲ့ၿပီး တံရြင္းတစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ ေျမာက္ပိုင္းက မေပါၾကည္တို႔ မနီတို႔ညီအမတစ္ေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ညီအမတစ္ေတြက ၀ီရိယေကာင္းသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ မနီတို႔အိမ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္ေနသည့္ အေရွ႕ပိုင္း ေဒၚေဒၚလွအိမ္က ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ထြက္မလာရဲၾက။ လမ္းတစ္ေက်ာမွာ သူတို႔ျဖတ္သန္းလာရမည့္ ကိုဂ်ပန္၏ အင္းေခြးႀကီးေတြက ဆိုးသည္။ မဲမဲျမင္ရာ ထိုးဟတ္တတ္၏။ ေျခာက္ရံုလန္႔ရံုႏွင့္လည္း ေၾကာက္တတ္တာမဟုတ္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ဘာသာေရးလုပ္ေနေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကစိတ္ဆတ္သည္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ မတရားမလုပ္ခဲ့သလို သူ႕အေပၚမတရားလုပ္လွ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္သည္။ တစ္ေန႔က မေပါၾကည္တို႔ ညီအမသြားႀကိဳရင္း ကိုဂ်ပန္႔ အင္းေခြးေတြက ဘႀကီးခင္ကိုထြက္ကိုက္သည္။ ေအာ္ေငါက္လို႔လည္းမရ။ တံရြင္းႏွင့္ ယမ္းလို႔လည္း ေနာက္မဆုတ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္စိတ္တိုသြားသည္။ သည္ၾကားထဲတစ္ေကာင္က ဘႀကီးခင္ ေျခသလံုးကို ၀င္ဟတ္သည္။ ေျခသလံုးမွာ သြားစြယ္ရာအကြင္းလိုက္ ျျဖစ္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ နာလည္းနာ ေဒါသလည္းျဖစ္သြား၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို တံရြင္းႏွင့္ အသားကုန္ရိုက္လိုက္သည္။ ေခြးေတြက မာန္ဖီၿပီးေရွ႕ကေျပးသည္။ ဘႀကီးခင္က ေနာက္ကလိုက္သည္။ ေခြးေတြက ေခြးတိုးေပါက္ကေန အိမ္ထဲတိုး၀င္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ေဒါသေတြ မေျပေသးတာႏွင့္ ကိုဂ်ပန္ကို လွမ္းႏႈိးသည္။ ကိုဂ်ပန္က အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တံခါးဖြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုဂ်ပန္လည္း တံခါးဖြင့္ထြက္လာရာ ကိုဂ်ပန္ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းကို တံရြင္းႏွင့္သိမ္းရိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုဂ်ပန္ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ပံုပံုေလးေခြက်သြား၏။
" သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ ေခြးေတြေမြးထားရင္လည္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထိန္းေလကြာ။ အမ်ားျပည္သူသြားတဲ့လမ္းေလးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေလွ်ာက္ရဘူး။ မင္းေခြးေတြပဲ ေၾကာက္ေနရတာ။ ေခြးထက္မိုက္တဲ့ မင္းက သည္ေခြးေတြေမြးထားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါငါ့ကိုထြက္ကိုက္ၾကည့္၊ မင္းသည္ထက္နာမယ္"
ဘႀကီးခင္က ကိုဂ်ပန္ကို ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလးေျပာၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ႏွင့္ ဘႀကီခင္တစ္လေလာက္ ခံလိုက္ရေသးသသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ပါတ္ေလာက္တုန္းကလဲ ဆြမ္းခံထြက္သည့္ သံဃာေတြကို ကိုဂ်ပန္႔ေခြးေတြ ထြက္ကိုက္လို႔ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပသနာတက္ရေသးသည္။ ကိုဂ်ပန္ခမ်ာလည္း ကိုယ္ေမြးထားသည့္ ေခြးေတြဆိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ရလည္းအခက္။ အိမ္မွာဆက္ထားလည္း အဆင္မေျပႏွင့္ ေန႔ရွိသေရြ႕သည္ေခြးေတြအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနရသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွိ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားထြက္ကိုက္ေလမလဲဟု စုိးထိတ္ေနရသည္။
ဘႀကီးခင္ ကိုဂ်ပန္အိမ္နားျဖတ္ေတာ့ ေခြးေတြ ေျခသံမၾကားရေအာင္ ေျခေထာက္ကိုဖြဖြေလးနင္းရသည္။ ေခြးႏွင့္ရန္ျဖစ္ရတာလဲ သိပ္မႏွိပ္ဘူးဟု ဘႀကီးခင္ေတြးျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ေခြးဆိုတာလဲ ေခြးေလာက္သိမွာဘဲလို႔ ဘႀကီးခင္ ေတြးေခၚပစ္လိုက္၏။
မေပါၾကည္တုိ႔ ညီအမကိုေစာင့့္္ေခၚၿပီး ဘႀကီးခင္အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္းျမန္ျမန္ေကာက္ၿပီး ေအာက္ကိုင္းျပင္ဘက္ အေသာ့ႏွင္သည္။ ေနမထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ေလာက္အိမ္ေရာက္ထားမွ ျဖစ္မည္။ မေပါၾကည္တို႔ ညီအမကိုဦးေဆာင္ၿပီး ပဲရိတ္ခိုင္းရသည္။ ဘႀကီးခင္က ေန႔စားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ပဲလံုးေတြ လွည္းေပၚတင္သည္။
သည္ႏွစ္ ရာသီဥတုမွန္ၿပီး မိုးေလ၀သေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေအာက္ကိုင္းမွာ ပဲနီျပားေတြ ေခြးနိဳ႕စို႔ေနသလိုသီးသည္။ ပဲလံုးေတြစီထပ္တင္ေနသည့္ေကာင္ေလးပင္ ပဲေတာင့္ထိုးရာဗလပြႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။
ဘႀကီးခင္က ပဲလံုးေတြကို ခရင္းခြႏွင့္ထိုးေကာ္ၿပီး လွည္းေပၚတင္ေပးသည္။ လွည္းေဆာင့္လွ်င္ ပဲေတြျပဳတ္မက်ေအာင္ စနစ္တက် ထပ္ခုိင္းရသည္။ ပဲလံုးေတြတင္သည့္ေနရာမွာ လွည္းဦးမေပါ့ေအာင္ ေရွ႕ေနာက္ခ်ိန္ညိွေပးတတ္ဖို႔လိုသည္။ ပဲလွည္းက စနစ္တက်မတင္တတ္လွ်င္ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းအဆင္းမွာ ဟတ္ထိုးလဲၿပီး လွည္းေမွာက္တတ္သည္။ ဘႀကီးခင္က စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၿပီး ပဲလံုးေတြတင္သည္။ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားေရာက္ေတာ့မွ ေခါင္ခ်ဳပ္ခုိင္းသည္။ ေခါင္တည့္တည့္ကေန ခရင္းခြကို ထိုးစိုက္ခိုင္းလိုက္၏။
ေန႔စားေကာင္ေလးကို လွည္းေပၚကေမာင္းခိုင္းၿပီး ဘႀကီးခင္က လွည္းေအာက္ကဆင္းလိုက္သည္။ ဖုတ္က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြေရာက္လွ်င္ လွည္းကိုထိန္းေမာင္းဖို႔ သတိေပးရသည္။ သည္ႏွစ္ပဲေတြေကာင္းေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာတင္ မဆန္႔ေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပဲတလင္းလုပ္ထားရသည္။
ပဲတလင္းထဲေရာက္ေတာ့ ပဲလံုးေတြျပန္ခ်သည္။ တစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး သည္ပဲေတြကိုနယ္ရမည္။ ပဲလံုးေတြေနာက္တစ္ေခါက္တိုက္ဖို႔ ေအာက္ကိုင္းထဲျပန္ထြက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ မနက္စာစားဖို႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြကို ၀င္ယူရသည္။ ထမင္းေၾကာ္တင္မကဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းခရားႏွင့္ တို႔ဟူးသုတ္ေတြလည္းပါသည္။ ကိုင္းထဲေရာက္တာႏွင့္ ပဲရိတ္ေနသူေတြေခၚ၊ ခဏနားခိုင္းၿပီး ထမင္းေၾကာ္စားၾကသည္။ ထမင္းေၾကာ္စားၿပီး ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ခဏနားၾကသည္။ နားၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ငန္းကုိယ္၀င္ၿပီး ပဲရိတ္ၾကရျပန္သည္။
ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ပဲလွည္းေနာက္တစ္စီးတင္ဖို႔ ႏြားေတြကိုေကာက္သည္။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လွည္းေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပဲလံုးေတြခရင္းခြႏွင့္ထိုးၿပီး လွည္းေပၚစတင္သည္။ ေနေရာင္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္းမက်ခင္ အလုပ္သိမ္းနိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ေနျပင္းလာလွ်င္ ပဲေတာင့္ေတြကြဲအက္ၿပီး အေလအလြင့္မ်ားသည္။ အခုေတာင္ေနကေလးစူးလုိက္တာႏွင့္ ပဲေတာင့္ေတြက တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္အသံေပးေနၿပီ။ နဖူးကေခြၽးေတြကို ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ပုဆိုးစျဖင့္သုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးပဲလံုးတစ္လံုးကို ဘႀကီးခင္ေကာ္တင္လိုက္၏။ သည္ေလာက္ဆို စိတ္ခ်ရၿပီ။
လွည္းေပၚကေကာင္ေလးကို ဆင္းခို္င္းၿပီးႏြားေတြခြၽတ္သည္။ လွည္းေဒါက္ကို ခိုင္ခိုင္ေထာက္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းစပ္က ေျမႏုကြၽန္းက်ဴခံုေတြေေပၚမွာ ႏြားေတြကို ခဏလြတ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကို မီးညွိၿပီး တ၀ႀကီးဖြာပစ္လိုက္၏။ ေဆးလိပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဖြာၿပီးမွ ပဲရိတ္သမေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆယ္နာရီထိုးလွ်င္ျပန္ၾကဖို႔ သတိေပးၿပီး ေဆးတက္ဖဲ့ေနသည့္အဖြဲ႔ေတြဆီ ေျခဦးလွည့္လာခဲ့သည္။
ပဲရိတ္ျပီးလွ်င္ ပဲခင္းကြၽတ္ေတြကို ထယ္ထိုးရမည္။ ထယ္ထိုးျပီးလွ်င္ ေႏြႊႊႏွမ္းက်ဲဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမည္။ သည္လိုႏွင့္ ဘၾကီးခင္တို႔မွာ နားရတယ္မရွိလိုက္ဘူး။ ေတာင္သူလုပ္ငန္းက က်ယ္ေတာ့သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္၊ ပတ္သာလည္သြားသည္။ လူကမနားလိုက္ရဘူး။ ပင္ပန္းတယ္ ရယ္လို႔ေတာ့ ဘၾကီးခင္ သေဘာမထားပါဘူး။ သည္လိုလုပ္ႏိုင္ေနေသးတာကိုပဲ ဘၾကီးခင္
ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ခႏာကို္ယ္ဆိုတာကလည္း ခိုင္းေပးႏိုင္မွ က်န္းက်န္းမာမာရွိတာကိုး။
ဘၾကီးခင္နာမည္အရင္းက ဦးခင္ပါ။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ ရြာထဲရပ္ထဲက လူေတြကေလးစားသမႈႏွင့္ ဘၾကီးခင္လို႔ပဲေခၚၾကသည္။ အခုလုပ္ေနသည္႔အလုပ္ေတြက ဘၾကီးခင္ဧ။္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ လခစားစာရင္းငွါးလား ဆိုေတာ့လည္း ေျပာရခက္ေနျပန္သည္။ ျပန္ေျပာရလွ်င္လည္းအရွည္ၾကီး။
အမိန္႔ေတာ္ရသူၾကီးဦးျမ လက္ထက္ကတည္းက သည္အိမ္မွာ ဘၾကီးခင္တို႔ အေဖက လူယံုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ခိုင္းစရာလက္ကိုလက္ေတာင္းရွိလွ်င္ သူၾကီးဦးျမက ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ပဲခိုင္းသည္။ လယ္ခြန္၊ ေျမခြန္ကိစေတြ၊ ေငြတိုးေၾကးတိုးကိစေတြကအစေပါ့။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖက သူၾကီးဦးျမဧ။္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ဆိုလည္းဟုတ္သည္။ ေရွးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ့ ေလာကုတရာစာေပေတြမွာ ကြၽမ္း၀င္ႏွ႔ံစပ္ဧ။္။ ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ေဟာတက္ျပီး တိုင္ရင္းေဆးေလးလည္း ကုတက္သည္။ ေဗဒင္ေတြ၊ တိုင္းရင္းေဆးေတြႏွင့္ပတ္သက္ျပီး က်မ္းၾကီးက်မ္းခိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘၾကီးခင္တို႔ အိမ္စာအုပ္စင္မွာရွိေနသည္။
ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ဆံုးေတာ့ သူၾကီးဦးျမဧ။္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ဘၾကီးခင္က လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖဦးဖိုးခိုင္ဆံုးျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက ေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ အန္တီလွကို လက္ထပ္ယူလိုက္သည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ ကံထပ္ေပၚတယ္ေျပာရမွာပါ။ သူၾကီးကေတာ္ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက အေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး တစ္ကိုယ္တည္းေနခဲ့တဲ့သူၾကီးက ပန္းညိဳသူႏွင့္ေတြ႔မွ ေကာက္ကာငင္ကာ မိန္းမထပ္ယူလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုက္နယ္သူၾကီးဦးျမ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္တာလဲမေျပာႏွင့္ အန္တီလွက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ မင္းရုပ္စိုးရုပ္ေပါက္သည္။ အရပ္က ေထာက္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အသားကျဖဴေသးသည္။ အညာသူေတြထဲမွာ ေရႊေရာင္အသား၀င္း၀ါသူက အရွားသားမဟုတ္လား။ သူၾကီးဆိုတာ လွလွေရ လွလွေရႏွင့္ ႏႈတ္ဖ်ားကကိုမခ်ဘူး။ သူ႔မိန္းမေလးကို ငံုထားမတက္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ခ်စ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဇရာကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္ေလာက္မွ သူၾကီးဦးျမ လူၾကီးေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာသည္။ ဒူးေတြေခြေခါက္ကာ သတိေမ့လဲသြားျပီး သတိျပန္လည္မလာေတာ့တာ။
ဘၾကီးခင္ႏွင့္ အန္တီလွဆိုတာကလည္း အသက္သိပ္ကြာတာမဟုတ္ဘူး။ ရိုေသသမႈနဲ႔မို႔သာ အန္တီလွေခၚေနရတာ။ မုဆိုးမပူပူေႏြးေႏြးေလးကို သနားတာကလည္းပါ၊ သံေယာဇဥ္ကလည္း ပိုမိတာမို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနမိသည္။ အန္တီလွကလည္း အိမ္မွာသာေနျပီး လုပ္ငန္းသေဘာေတြ သိပ္နားမလည္တာမို႔ ေတာင္သူလုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို ဘႀကီးခင္အားပံုအပ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာသမွ် တိုင္ပင္သမွ် ေခါင္းညိမ့္သည္။ ျဖဴသည္ညိဳသည္ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။
ဘႀကီးခင္က အန္တီလွတို႔အိမ္မွာ ေတာင္သူဦးစီးလုပ္ေနေပမယ့္ တျခားတစ္ဖက္မွာ မိသားစုကရွိေနေသးသည္။ ဇနီးႀကီးေဒၚခ ငုတ္တုတ္ရွိေနသလုို သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေဒၚခကလည္း အူအူအအမို႔ ဘႀကီးခင္လုပ္သမွ် ဟုတ္ကဲ့ပဲ။ ဟုတ္ကဲ့မလုပ္လုို႔လည္းမရဘူး။ ဘႀကီးခင္က မထင္မထင္သလို လက္ကပါတက္သည္။ ေဒၚခဆိုတာ ဆယ္ႏွစ္ေနလို႔ ျမိဳ႕ေပၚ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာေတာင္ တုိ႔ရြာမွာ ျခင္ေပါလာျပီျမိဳ႕ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟုေျပာတက္သည္႔ အမ်ိဳးအစားထဲကျဖစ္သည္။
ဘႀကီးခင္ အမ်ိဳးသမီးေဒၚခက အေၾကာ္ေလးေၾကာ္ျပီး ဘၾကီးခင္သမီးႀကီး မေအးပိုက္က ရြာထဲလည္ေရာင္းသည္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဘႀကီးခင္တို႔မိသားစု ေခတ္ေကာင္တစ္ခတ္ႏွင့္ၾကံဳလိုက္ေသးသည္။ အျဖစ္ကသည္လို။
ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္ကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိသည္႔ ဘဲကေလးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ ဘဲက မန္ဒါလီဘဲအမ်ိဳးအစား။ ေခြးလိုက္ဆြဲျပီးမ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီးေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မန္ဒါလီဘဲကေလး အိမ္မျပန္ပဲ ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘၾကီးခင္က အိမ္ေနာက္ဘက္ျခံထဲမွာ ကန္ေလးတစ္ကန္တူးေပးထားသည္။
ဘႀကီးခင္က တိုင္းရင္းေဆးႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကြၽမ္း၀င္
ႏွံ႔စပ္သည္။ ရြာထဲမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္ ဘယ္ေဆးြမႈးမွ ကုသလို႔မရလို႔လက္ေလွ်ာ့သြားသည့္ လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတာင္းျပီး ဘႀကီးခင္ ေဆးကုေပးဖူးသည္။ လူနာရွင္ေတြကလည္း လက္လြတ္ရေတာ့မွာမို႔ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း စမး္စမ္းျဖစ္နျပီျဖစ္သည္။ ဘႀကီးခင္က လူနာအေျခအေနႀကည္႔ျပီး သေဘာ္ရြက္ကိုေထာင္းျပီး သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္ ႀကိဳခိုင္းသည္။ သူစုေဆာင္းတားသည္႔ ေဆးတစ္ခ်ိဳ႕ထည္႔ျပီး လူနာကိုတိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေအးစက္ေနသည္႔လူနာက အပူေတြတက္ျပီး တဟင္းဟင္း အသံေပးသည္။ တစ္ပတ္ေလက္ေနေတာ့လူနာသက္သာသြားသည္။
ဘႀကီးခင္ တမဟုတ္ခ်င္း ေဆးဆရာအျဖစ္ ေၾကာ္ၾကားသြားသည္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘႀကီးခင္ဆီ ေဆးကုဖို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က ေရာဂါအေျခအေနၾကည္႔ျပီး သင့္ေတာ္မည္႔ေဆးေတြေပးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ေမြးထားသည့္ မန္ဒါလီဘဲထီးေလးက အရြယ္ေရာက္လာသည္။ ဘဲမမရွိေတာ့ တဂြီးဂီြးႏွင့္ ဖိုသံေပးသည္။ အနီးနားမွာရွိသည့္ ေခြးေတြလူေတြကို ႏႈတ္သီးျဖင့္လိုက္ထိုး၏။ ႏႈတ္သီးႏွင့္လိုက္အဆိတ္ခံရသည့္ လူနာေတြက မန္ဒါလီႏႈတ္သီးႏွင့္ဆိတ္လို႔ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္တာပါဟု ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ မန္ဒါလီေလးဟာေနရင္းထိုင္ရင္း ဓာတ္ဘဲႀကီး ဓာတ္ဘဲႀကီးႏွင့္ နာမည္ႀကီးသြားရွာတာ။ ဘႀကီးခင္လည္း သည္ေလာက္အေတြးအေခၚ ႏုံနသည့္ လူေတြ သူတို႔ထိုက္ႏွင့္သူတို႔ကံ ေနေပေလ့ေစဟု ေပယ်ာလကန္ ပစ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဓာတ္ဘဲႀကီးဆီကို ေဆးလာကုတဲ့သူေတြမ်ား နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြလည္းရလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။
ဘႀကီးခင္က နကၡတ္ေဗဒင္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ၾကိဳသိေနသလိုပဲ။ သူ႔သားငယ္ ကိုေက်ာ္ေထြးက ေျပာစကားနားမေထာက္ပဲ ေတာင္ေပါက္ရိုးမွာ ငါးသြားဖမ္းတာ ဆည္ထဲပိတ္မိျပီးေရနစ္ေသပါေလေရာ။ ဘႀကီးခင္ခဗ်ာ သူေျပာထားရက္ႏွင့္ အခုလိုျဖစ္တာ ရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။
ဘႀကီးခင္အမ်ိဳးသမီးေဒၚခႀကီး ေသြးဆံုးကိုင္ျပီး ဆံုးသြားေတာ့ ဘႀကီးခင္လည္း အန္တီလွဆီ အျပီးအပိုင္ေျပာင္းေနလိုက္ေတာ့သည္။ ရြာထဲရပ္ထဲကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းဘယ္မွမေရြ႕ဘူးဟု ေတြးသည္။
အရင္တုန္းကရပ္ထဲရြာထဲ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားရွိလွ်င္ သံဃာစင္ေပၚသြားျပီး ဘာသာေရးကိစၥေလးေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ကိုယ္သိသေလာက္ တက္သ လာက္ဖတ္မွတ္ထားတာေလေတြေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ခက္တာက တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြြမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ထက္ ျငင္းခံုၾကဖို႔ အားသန္ေနတာကမ်ားသည္။ ကိုယ္ကျဖဴလွ်င္ သူကမည္းခ်င္သည္။ ကိုယ္က အမွားဆိုလွ်င္ သူကမွန္ခ်င္သည္။ ဘႀကီးခင္ သေဘာေပါက္ထားတာက ကိုယ္ကလည္းမွားျပီးသူတစ္ပါးလည္း မွန္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚဆိုတာေတာင္ မေန႔ကႏွင့္သည္ေန႔ တူတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အျမဲေျပာင္းလဲေနတာ။ ကိုယ္ေတာင္မွားႏိုင္ေသးတာ၊ သူတစ္ပါးအမွားကိုလည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ရမည္။ အမွားသိလွ်င္ အမွန္ရွိသည္။ ဓမၼကိုသိျပီး အဓမၼကိုစြန္႔ခြါလွ်င္ ကမာၻေလာကျငိမ္းခ်မ္းသာယာမည္ဟု ဘႀကီးခင္ေတြးထင္ထားသည္။
အခုေတာ့ ငါသာမွန္ျပီး တစ္ပါးသူ အကုန္မွားသည္ ဟုအယူအဆရွိသူမ်ားႏွင့္ သံဃာစင္ေပၚမွာ ဘႀကီးခင္စကားမေျပာခ်င္ေတာ့။ လူထူူထူရွိလွ်င္ လက္ေရွာင္ေနခ်င္သည္။ ညမိုးေလခ်ဳပ္လို႔ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ထာႏွင့္ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာမလွဲခ်င္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေဘးက ထန္းလက္ကုလားထိုင္မွာၾကယ္ေၾကြေတြကို စိတ္၀င္တစားလိုက္ေငး၏။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အန္တီလွ လာခ်ထားေပးသည့္ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ေျမပဲေၾကာ္ကို ၀ါးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးတစ္ခြက္ကို အရသာခံေသာက္သည္။ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘၾကီးခင္ စၾကာ၀ဌာၾကီးကို စိတ္၀င္စားစျပဳလာ၏။ အဇဌာေကာင္းကင္၏ ထူးဆန္းေထြလာျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည္႔ခ်င္သည္။ စၾကာ၀ဌာနွင့္ပတ္သတ္ေတာ က်မ္းၾကီးက်မ္းငယ္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈ႕သည္။ ကမာၻဦးက်မ္းတစ္ခုက
မူလကနဦးအခ်ိန္ကာလ ၌စၾကာ၀ဌာ တစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုၾကီးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ေရလႊာထုၾကီးျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔စိမ့္ယိုလာ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေသာ ေရႊဥ ၾကီးတစ္လံုး ေပါက္ဖြားလာသည္။ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘူမိေျမ ကမာၻႏွင့္အဇဌာေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခြံအကာမွေနမ်က္စိလမ်က္စိရွင္ဖန္ဆင္းသူျဗဟၼာႀကီးေပါက္ဖြားလာသည္ ဟုဆိုသည္။ ကုိယ္မသိေသးတာကို သိရွိရ ၍ ဘႀကီးခင္ ထိုက်မ္းကိုစိတ္၀င္စာသြားသည္။
ပရေနသည္ သၾကာသဌာ၏ ရုပ္ျဒပ္၀တၳဳပစၥည္းအေကာင္အထည္မ်ားကို ျဖစ္ေစသည္။ အႏုျမဴ၏ အစကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိ ၾကံစည္ခဲ့ေသာ ပညာရွိ ကန္ဓာဒ ကမူ စၾကာ၀႒ာရုပ္ျဒပ္အေကာင္အထည္သည္ အရာ၀တၳဳကိုးမ်ိဳး ဒါရဗ် မွစတင္ျဖစ္ေပၚလာည္ဟုဆို၏။ အခ်ိဳ႕က စၾကာ၀႒ာသည္ ဖန္ဆင္းရွင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္မဟုတ္။ ပင္ကိုယ္သတၱိပါအရာ၀တၳဳမ်ား၏ ဂုဏ္သတိၱေၾကာင့္ စၾကာ၀႒ာသည္ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္စၾကာ၀႒ာသည္ သတၱ၀ါတို႔၏ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံႏွင့္ မေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံတရားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟု ဆိုသူကလည္းဆိုၾကေလသည္။
စၾကာ၀႒ာ၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေလ့လာရင္းကိုယ္လိုခ်င္တာရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဘၾကီးခင္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတက္၏။ စၾကာ၀႒ာႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ေဇာတိသသွ်တၱရေခၚ နကၡတၱေဗဒ သိပၸံပညာရပ္မ်ားကိုလည္းေလ႔လာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လိုလက္ရွိ ဗိုင္းငင္ေနသည့္ အန္တီလွနားသြားထိုင္ျပီး မလွေရ သည္ႏွစ္ ေန၊ လသြားရာလမ္းေၾကာင္းေတြမွန္ကန္တည္႔မွတ္ေနတယ္။ မိုးေလ၀သမွန္ျပီး ရာသီဥတုေတြေကာင္းလိမ့္မယ္။ မိုးဦးေစာမယ္။ ေဆးပ်ိဳးေတြ ေစာေစာက်ဲမွျဖစ္မယ္ဟု ေျပာတက္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကိုထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘႀကီးခင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို အလြတ္ရေနေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြ၊ နကၡတာရာေတြ၏ အေရြ႕ကို ဘႀကီးခင္လိုက္မွတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြကတစ္ခါတစ္ရံလင္းလတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ မႈန္ေနတတမ၏။ နဂါးေငြ႕တန္းထဲမွ ၾကယ္အေပ်ာက္အရွေတြကို ဂရုတစိုက္ေလ့လာသည္။ ေသာၾကာၾကယ္ၾကီးလႏွင့္နီးလာျပီလား ဘႀကီးခင္စိုးတထိတ္ထိတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံကေလးဆန္ဆန္ ဘၾကီးခင္ေတြးၾကည့္၏။
သည္ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ ညတိုင္းထိုင္ၾကည္႔ေနရတာ။ ညကလည္းသည္ ည ပဲ။ လ ကလည္းသည္ လပဲ ။ ကမာၻ၏ တစ္ျခားတစ္ဖက္ျခမ္းက ည ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကီးမ်ား ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ရင္……………………..
ဘႀကီးခင္ အဲသလိုေျပာေတာ့ အရူးအေပါတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က သူျဖစ္ခ်င္တာကို သူေျပာသည္။ ဘႀကီးခင္မွာ သားေရဖံုးႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးရွိသည္။ ၾကယ္ေတြကို မွတ္တမ္းျပဳစုထားသည္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္နကၡတ္မွာ ဘယ္ၾကယ္ေၾကြတာ။ ဘယ္အရပ္ေဒသက ဘယ္ၾကယ္ေၾကြရင္္ဘာေတြျဖစ္တတ္သည္။
တစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ဘႀကီးခင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ညကေမွာင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြကပိုလင္းေနသလားထင္ရ၏။ အဂၤါျဂိဳလ္က မာဃနကၡတ္အလယ္ကို ျဖတ္သန္းျပီး ၀ိသာခါနကၡတ္ကိုပါ ထပ္မံျဖတ္သန္းေနသည္။ အဲဒီအေနအထားကို ဘၾကီးခင္ မၾကိဳက္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ ဘႀကီးခင္ လကၤာတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို မေရရြတ္စဖူးေရရြတ္သည္။
တစ္ေတဒူး တစ္ေကာင့္တစ္ေကာင္
ထိုးဆိတ္ၾက ေမာင္
ရႈံေကာင္ကို ႏိုင္ေကာင္သုတ္
ဘုတ္က အေခ်ာင္
အမၻဳမၼာ ေျခဆင္း ခံရစ္ေတာ့ မင္း….
အဲသည္ညမွာပဲ မထင္မွတ္ပဲ ဘႀကီးခင္ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။
ၾကယ္ေၾကစာရင္းစာအုပ္ကေလးက သခင္မဲ့ေနခဲ့သည္။ သည္စာအုပ္မွာ ၾကယ္ေၾကြေတြကို ဘယ္သူမွတ္တမ္းတင္ရစ္မွာလဲ။ ။
ထက္ႏိုင္(တလုတ္ျမိဳ႕)
21.11.07
